Σίγουρα θα προβληματίζονται τα εγγόνια μου μετά τις πρόσφατες δημοσιεύσεις για τις κακοποιήσεις μαθητών των

Τρεις μέρες είχε να φανεί ο Παύλος κι άρχισα να ανησυχώ στα σοβαρά. Θα το φάει καμιά ώρα το κεφάλι του, έτσι που τρέχει από δω και από κει, έλεγα…

Μεγάλη χαρά είχα εκείνη τη μέρα. Ανέβαζα καφέδες μέσα στο στρογγυλό αλουμινένιο δίσκο από το κυλικείο του ημιώροφου στα γραφεία του

Λευκή φωνή Ανάβλυσε απ΄ το πρώτο καρδιοχτύπι Της μαγιάτικης γλυκανθένιας αγκαλιάς.

ΑΝΑΤΑΣΗ ΤΟ ΔΕΙΛΙ Διψασμένη η ψυχή λησμονεί το σώμα Δένεται σ΄ όσο κομμάτι απόμεινε ουρανού.

Μονόλογος της σύγχρονης Δημιουργίας Αγέννητο το σώμα. Κρατώ όμως έτοιμες γι αυτό πληγές. Στο ροδαλό το βρέφος

Ο Τροχός Τώρα που τ΄ άγχος το λαιμό μας πνίγει Δοκιμασμένοι σ΄ ήλιους και σε παγωνιές Νοιώθουμε αθόρυβα, βαριά κάποια σκιά

Με νεανικό παλμό Χαμένε, εθελόκουτε, Αφού τη μεγαλύτερη βρισιά που έπεσε ποτέ στο στήθος σου εξαφανίσεις Απλώνοντας τα χέρια σου στον άνεμο της ζωτικότητας

Κάπου στη γη Κάπου άγγιξε το σύννεφο τη γη Κάπου φτερούγισαν δυο περιστέρια στο πιο ψηλό κλαρί Ήρθε πύρινη βροχή

Αυτούς εγώ που τραγουδώ δεν έχουνε φτερά δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ΄ αστέρια

Μάνια, Μανιούσια, Αντσιουπέτσιο. Έτσι φώναζαν χαϊδευτικά τη μικρή Μαρία με τις ανοιχτόξανθες και πάντα ακατάστατες μπούκλες, που μπορούσε και διάβαζε από τα τέσσερά της χρόνια, που χανόταν στη μαγεία των…

“Οι θρύλοι πρέπει να διδάσκονται ως θρύλοι, οι μύθοι ως μύθοι και τα θαύματα ως ποιητικές φαντασίες. Το να διδάσκεις στα παιδιά τις δεισιδαιμονίες ως αλήθειες είναι το πιο τρομακτικό…