Μετά το πρόσωπο το πιο σημαντικό μέρος της εικόνας είναι τα χέρια. Όπως και το πρόσωπο έτσι και τα χέρια έχουν έκφραση, ιδιαίτερα όταν ευλογούν. Γι αυτό τα χέρια πρέπει…

Ένα σύνθημα στον τοίχο με τρεις μόνο λέξεις βάζει το μαχαίρι βαθειά μέχρι το κόκκαλο

Αν σου πω ένα παραμύθι, θα γύρεις το κεφάλι Και χωρίς όνειρα όρθιος θα αποκοιμηθείς. Δε θέλω. Αν σου τάξω ένα ξεροκόμματο, λαίμαργα θα τ΄ αρπάξεις Και ξεγελώντας το άδειο…

Είτε από τη δική μας εμπειρία είτε παρακολουθώντας ζωγράφους στο YouTube να ζωγραφίζουν με ακουαρέλες νοιώθουμε μια έντονη ανησυχία, ένα συνεχές ερωτηματικό να μας απασχολεί: Πόσο γρήγορα πρέπει να ζωγραφίζουμε…

Όπου πατάς είναι βάλτος. Οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία του εχθρού λοχαγοί σαν τότε προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, να μας ναρκώσουν με ψευδαισθήσεις, να μας κοιμίσουν με το δηλητήριο της απογοήτευσης.

"Το λάθος που κάνουμε εμείς, τα διανοητικά κτήνη, είναι ότι δεν δαγκώνουμε πραγματικά! Είμαστε μακριά από την τίγρη! Μας κυνηγούν μόνο σαν κτήνη, αντί εμείς να κυνηγήσουμε τα κτήνη."

Ο κτίστης της νέας ζωής, ο υπερήφανος άνθρωπος που με τη δύναμη του μυαλού και των χεριών του, ολόρθος κάτω από βροντώδεις θύελλες θα ξανακάνει τη γη έναν παραδεισένιο τόπο…

Ένα κουβάρι από άλυτα προβλήματα, που σαν γάγγραινα μολύνουν και νεκρώνουν κάθε υγιή ανθρώπινο ιστό, ο φόβος, η έχθρα, το μίσος, η εκδικητικότητα, καταστρέφει παρόν και μέλλον αφανίζοντας λαούς, οδηγώντας…

Ενοχλεί απ΄ ότι φαίνεται το περιεχόμενο των δημοσιεύσεων, που καταγγέλλει την βαρβαρότητα, τον πόλεμο και την εκμετάλλευση του καπιταλιστικού συστήματος,

Η επιλογή των χρωμάτων, η ποσότητα και η σωστή τοποθέτησή τους κάνει τη διαφορά.

Ήταν αυτό το ποίημα, που ο Βάρναλης σε μια στιγμή αγάπης και τρυφερότητας είχε χαρίσει στην κρυφή του αγαπημένη, παιδούλα ακόμα τότε, Έλλη Αλεξίου.