Η μύτη
Ακολουθεί την γενική πορεία φωτισμού του προσώπου. Αξίζει να κάνουμε μια παρατήρηση. Το γράψιμο της μύτης γίνεται μόνο από τη μια πλευρά και μάλιστα από αυτήν που δέχεται τον λιγότερο φωτισμό. Αντίθετα, το Γ’ φως και τα ψιμύθια στη μύτη μπαίνουν στο απέναντι μέρος της μύτης. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δώσουμε στον φωτισμό της ακτής της μύτης ώστε να μη δίνει την εντύπωση ότι προεξέχει. Στο σκοπό αυτό συμβάλλει και η κυρτότητα του γραψίματος της μύτης.
Τα χείλη
Το περίγραμμά τους γίνεται με μια πολύ λεπτή γραμμή σιένα ψημένη, ενώ η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω χείλος καλό είναι να γίνεται με όμπρα ψημένη. Το σάρκωμα του πάνω χείλους γίνεται με χονδροκόκκινο. Το κάτω με χονδροκόκκινο και κιννάβαρι και φωτίζεται απαλά με το Β’ φως του προσώπου.
Γενικά τα χείλη δεν γίνονται φωτεινά ιδιαίτερα στους άνδρες και μάλιστα στους υπερήλικες. Τα χείλη δεν πρέπει ποτέ να τραβούν την προσοχή. Η ποσότητα και η θέση του Β’ φωτός στο κάτω χείλος καλό είναι να μπαίνει στο τέλος του φωτισμού όλου του προσώπου ώστε συνολικά να εξασφαλίζεται η σωστή τονικότητα όλων των μερών του προσώπου και η απόδοση της σωστής έκφρασης του προσώπου.
Οι ρυτίδες
Το χρώμα ανάμεσα στις ρυτίδες παραμένει ο προπλασμός. Τα γραψίματα ανάλογα με το “βάθος” τους γίνονται με σιένα ψημένη ή όμπρα ψημένη. Τα φώτα ανάμεσα στις ρυτίδες ζωγραφίζονται όπως και τα φώτα του υπόλοιπου προσώπου χωρίς να τονίζονται ιδιαίτερα. Οι πινελιές σβήνουν στις άκρες αποδίδοντας μια γλυκύτητα και μια αυστηρότητα στη μορφή. Κλασική μορφή ρυτιδωμένου προσώπου, υπόδειγμα ζωγραφικής είναι ο Άγιος Αντώνιος του Μ. Δαμασκηνού.
Τα πρόσωπα των νεαρών αγίων, όπως για παράδειγμα του Αγίου Δημητρίου δεν έχουν ρυτίδες. Αντίθετα, χαρακτηρίζονται από απαλό σβήσιμο των φώτων. Αν το Α΄ φως σβήνει απότομα πάνω στον προπλασμό μπορούμε με ένα βρεγμένο πινελάκι να βοηθήσουμε ώστε να βοηθήσουμε ώστε να σβήνει ομαλά. Αυτός ο τρόπος συνήθως ονομάζεται γλυκασμός.
