Όταν πορευόμαστε λαχανιασμένοι από την ανηφόρα της ζωής, κουρασμένοι από το φορτίο που έχουμε στην πλάτη, ζαλισμένοι από την εικονική πραγματικότητα που μας επιβάλουν οι μαέστροι της χειραγώγησης, όταν μπερδεύουμε τα δικαιώματα με τις υποχρεώσεις, αυτά που μας ανήκουν με αυτά που μας κλέψανε, όταν χαμένοι πότε σε νεφελώδη όνειρα και πότε εφιαλτικές φοβίες, χάνουμε την ουσία της ίδιας της ζωής. Παίρνουμε λάθος αποφάσεις που κάνουν τη ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη, διασχίζουμε την κόλαση κυνηγώντας ανύπαρκτους παράδεισους. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε το ουσιαστικό από το περιττό, το απλό που λάμπει πεντακάθαρο στον ήλιο, αυτό που προσπαθεί ο Ναζίμ Χικμέτ με τον δικό του τρόπο να φωτίσει:
ΑΥΤΟΙ
Αυτοί που είναι αναρίθμητοι
σαν τα μυρμήγκια της γης
τα ψάρια της θάλασσας
τα πουλιά του ανέμου
αυτοί που είναι δειλοί
γενναίοι
αγαθοί
και σοφοί
αυτοί που είναι σαν παιδιά
αυτοί που καταστρέφουν
και δημιουργούν τα πάντα
το βιβλίο μας θα διηγηθεί
τα δικά τους μονάχα κατορθώματα
Αυτοί που αφήνοντας τον προδότη
ελεύθερο να βυσσοδομεί
παρατούν τις σημαίες τους
κι εγκαταλείποντας το πεδίο στον εχθρό
τρέχουν να κλειστούν στον εαυτό τους
κι αυτοί οι ίδιοι που τρυπούν
με μαχαίρι τον προδότη
αυτοί που γελούν σαν ένα πράσινο δέντρο
αυτοί που κλαιν τόσο εύκολα
αυτοί που βρίζουν τον πατέρα και τη μάνα τους
το βιβλίο μας θα διηγηθεί
τα δικά τους μονάχα κατορθώματα.
Και το σίδερο
και το κάρβουνο
και η ζάχαρη
κι ο κόκκινος χαλκός
και τα υφάσματα
κι όλοι οι κλάδοι της βιομηχανίας
κι η αγάπη
κι η τυραννία
κι η ζωή
κι ο ουρανός
κι η πεδιάδα
κι ο γαλάζιος ωκεανός
και τα μελαγχολικά ποτάμια
κι η γη η οργωμένη και οι πολιτείες
όλα αλλάζουν μοίρα ένα πρωί με την αυγή
όταν ένα πρωί με την αυγή στα σύνορα με το σκοτάδι
στηρίζοντας στη γη τα ροζιασμένα χέρια τους
σηκώνονται.
Είναι αυτοί που αντανακλούν
στους πιο σοφούς καθρέφτες
τις πιο χρωματιστές εικόνες
Στον αιώνα μας αυτοί οι νικητές
κι αυτοί οι νικημένοι
Είπαν κατά καιρούς πολλά γι αυτούς
κι ακόμα γι αυτούς έχουν πει
πως δεν είχαν να χάσουν τίποτα
παρά μονάχα τις αλυσίδες τους.