“Υπάρχει πάντα η Ανάσταση, όχι ορισμένη και πιθανή, υπάρχει απίθανη, περίλαμπρη δόξα, η φωτεινή έκσταση”, λέει ο ποιητής. Μόνο που καμμιά ανάσταση του ανθρώπου δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. “Πρέπει το σώμα να σηκωθεί να πάει με τους άλλους”. Η πορεία του ανθρώπου μέσα στο χρόνο έδειξε πως μέσα από συνεχείς αναστάσεις ο άνθρωπος ρίχνει στον καιάδα το παλιό και αναδύεται στο νέο.
Η χιλιοτραγουδισμένη Ανάσταση υπάρχει πάντα, διότι “δεν μπορούν δίχως αυτήν οι άνθρωποι”. Ανάσταση είναι η λευτεριά που έρχεται ύστερ’ απ’ το πλήθος του πόνου, την πίστη, την αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο.
Από τη ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ
Γ. ΡΙΤΣΟΥ
…
Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες..
Κάτω απ΄το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
Κρατάνε της καμπάνας το σχοινί
Προσμένουνε την ώρα
Προσμένουν να σημάνουν ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες
…
Από το ποίημα “ΓΥΝΑΙΚΑ”
Κ. Βάρναλη
….
Άκου τον ξάστερο ουρανό, πώς οι καμπάνες σιούνε.
Όπου καρδιά, χαρμόσυνες λαχτάρες απαντούνε.
Ανάστασ΄είναι σήμερα.
Παιδιά, γυναίκες, γέροι κόκκινο αυγό στην τσέπη τους
χρυσό κερί στο χέρι
Όσ άστρα ναι στον ουρανό, τόσα στον κάμπο κρίνα
Όλ΄έχουνε στην καθαρή ψυχή Απρίλη μήνα.
Της εκκλησιάς φουντώσανε δάφνη πολλήν οι στύλοι
Ειρήνη! Ειρήνη!
Φιληθείτε οχτροί μαζί και φίλοι !
Η ημέρα της Λαμπρής
Από το ποίημα “Λάμπρος” Δ. Σολωμού
Kαθαρότατον ήλιον επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε τ΄ουρανού σε κανένα απ τα μέρη
κι από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ΄αγέρι
πουλες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα: Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα
Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι μικροί , μεγάλοι ετοιμαστείτε
μέσα στις εκκλησιές τις δαφνοφόρες με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε
ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε!
Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη, πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι.
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα κοιτώντας τες ζωγραφισμένες εικόνες ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ΄τ΄αγιοκέρι όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ζωής Καρέλλη
…
Υπάρχει πάντα η Ανάσταση, όχι ορισμένη και πιθανή,
υπάρχει απίθανη, περίλαμπρη δόξα, η φωτεινή έκσταση
δεν μπορούν δίχως αυτήν οι άνθρωποι,
που περιμένουν σε νηστεία και προσευχή.
“Ουκ έστιν ώδε αλλ΄ ηγέρθη”
Ακόμα δεν ήρθε η ώρα φαίνεται.
Δεν ακούω τους χαρμόσυνους ήχους.
Πόσο ακόμα και τότε,
σαν η καταστροφή της άρνησης,η αμφιβολία είχεν αρχίσει,
με συγκινούσε βαθιά η χαρά
πάνδημη του κόσμου συμμετοχή στη γιορτή.
“Χριστός Ανέστη”
Ύμνος κι οι κρότοι των όπλων
κι όλες οι καμπάνες μαζί σ΄ όλην την πόλη
κι οι άνθρωποι όλοι μαζί είαν την ίδια χαρά
τέλειωνε η προσφορά της προσπάθειας, του πένθους και της συλλοής
Κοιτάζω το παρελθόν.
Δε σ΄ αρνιέμαι Κύριε της αγάπης,
της ένδοξης του ανθρώπου ανάστασης
Πολλή με σκεπάζει αμαρτία της γνώσης
όμως θα περιμένω μιαν αρχή της αγάπης ξανά,
που δίνεται παρηγοριά της θλιμμένης επίμονης σκέψης.
Αρχή, χαραυγή
“ήν δε όρθρου βαθέος”
Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής.
Ελπίδες, αναμνήσεις δεν αρκούν οι κόποι.
Η σκέψη θολώνει το κόκκινο της θυσίας αίμα.
Πρέπει το σώμα να σηκωθεί
να πάει με τους άλλους μαζί να χαρεί τη γιορτή, την απλή χαρά
να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή, να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή.
Ανάσταση να χαρεί ,
λευτεριά ύστερ απ το πλήθος του πόνου
πίστη, την αγάπη του ανθρώπου.
ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
Ν. Καρούζου
“Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής”
Άστρα και χώματα σε βαστάζουν..
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρεση
Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου
της αιωνιότητας ο κάματος
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις
είναι πολύ σ΄εμένα το μερίδιο της ανομίας
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ:
Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση
Λυτρώνεται ο άνθρωπος;
Απαντά το λουλούδι: “Θα χαθούμε”
Κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.