Η Μαρία από τα Μάγδαλα, μία κοινή γυναίκα, πέρασε στην αιωνιότητα σαν σύμβολο της χωρίς όριο αγάπης, της δοτικότητας, της αυταπάρνησης . Μεγάλοι ποιητές όπως ο Σολωμός, ο Βάρναλης, ο Καρυωτάκης, μεγάλοι ζωγράφοι, όπως ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, ο Τιτσιάνο , ο Piero di Cosimo, ο Michele Tosini, φρόντισαν με τα έργα τους να απαθανατίσουν τον ψυχισμό του ανθρώπου που στο βωμό της λατρείας για τα ανθρώπινα καταθέτει την ψυχή και το σώμα του.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος το 1950 στο ποίημά του “Μαγδαληνή” από τη Συλλογή “Εποχή των ισχνών αγελάδων” με το δικό του αιρετικό λόγο δείχνει το διαχρονικό δρόμο της λύτρωσης και της ανάστασης, που περνάει μέσα από την προσφορά και την αγάπη. Αγάπη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο που φτάνει ως την υπέρβαση της ατομικότητας, ως τη θυσία. Έτσι μόνο κατακτιέται η αθανασία μας λέει ο ποιητής. Απ’ αυτούς που μπορούν και αγαπούν πολύ.
Μαγδαληνή
Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θείας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ το Ναό στο λιμάνι
κι απ’ την πόλη στο Όρος των Ελαιών.
Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙
κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ‘ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».
Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Μαγδαληνή» (1950)