Στον απόηχο του 50ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ φέρνουμε στο μυαλό μας τους νέους που μήνες ολόκληρους μόχθησαν για να ολοκληρωθεί αυτή η ανεπανάληπτη Πολιτιστική και Πολιτική εκδήλωση. Όλους εκείνους που μελέτησαν, σχεδίασαν και υλοποίησαν τη δημιουργία μιας εικόνας του κόσμου από το μέλλον. Τότε που οι πόλεμοι δεν θα γκρεμίζουν ότι έχουν φτιάξει με το μόχθο τους οι άνθρωποι. Τότε που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα αποτελεί τραγική ανάμνηση μιας πρωτόγονης εποχής. Τότε που οι άνθρωποι χτίζοντάς θα αναπτύσσουν μια νέα πανανθρώπινη συνείδηση.
Όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη μέρα της έναρξης. Τα πρόσωπα αυτών που πήραν μέρος στο χτίσιμο της γιορτής φεγγοβολούσαν. Θα νόμιζε κανείς ότι όλος ο μόχθος για τη δημιουργία του Φεστιβάλ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα τραγούδι. Για να φτάσεις όμως στην ολοκλήρωση, για να τραγουδάς και να έχεις ετοιμάσει το χώρο για να τραγουδάνε οι άλλοι είναι απαραίτητο να ξαγρυπνήσεις, να μοχθήσεις, να ιδρώσεις,
Ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ είχε βαθειά συνείδηση του μόχθου που απαιτεί το χτίσιμο του κόσμου. Τα χέρια ματώνουν, το ψωμί είναι λιγοστό, μα η οικοδομή ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, μας λέει, Έτσι φτάνει στον ουρανό. Δεν είναι δώρο κανενός ουρανού. Ψηλώνει, ψηλώνει, ψηλώνει με ιδρώτα και με αίμα.
Τραγουδάνε οι χτίστες
Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι
Είναι μια υπόθεση
κάπως πιο δύσκολη
Των οικοδόμων η καρδιά είναι σα μια πλατεία για γιορτές
Λαμποκοπάει
Μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές
Εκεί ΄ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,
Τα χέρια που ματώνουν,
Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί
Πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι
Κάποτες λείπει η ζάχαρη
Όλοι οι ανθρώποι εδώ δεν είναι κ ΄ήρωες
Και πάντοτες πιστοί δεν είναι οι φίλοι.
Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι
Μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες
Κ΄η οικοδομή ανεβαίνει, μ΄έφοδο τον ουρανό κυριεύει
Ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.
Στο πρώτο κιόλας πάτωμα
Αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια
Και πάνου στα φτερά τους τα πουλιά
Τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι
Μέσα σε κάθε τούβλο μια καρδιά χτυπάει
Κ΄η οικοδομή ανεβαίνει και ψηλώνει
Ψηλώνει μες στον ιδρώτα και στο αίμα.
Μόσχα, 1955
Ναζίμ Χικμέτ, Ποιήματα
Πρόλογος και Απόδοση Γιάννη Ρίτσου,
Κέδρος 2006, 22η έκδοση
(Στους οικοδόμους της ζωής μου)