“Αλλά αν μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι
ξανά από την αρχή θα το ‘κανα.
“Τα τελευταία αυτά λόγια έχουν μεγαλύτερο βάρος και αξία όταν έχουν ειπωθεί από κάποιον που υπήρξε φυλακισμένος για περισσότερο από το ένα τέταρτο της ζωής του , καταδικασμένος για πολλά χρόνια με την απειλή της κρεμάλας, εξόριστος, σκληρά βασανισμένος στα χειρότερα κάτεργα, με αγιάτρευτα προβλήματα υγείας, αεί κυνηγημένος και διωκόμενος αλλ’ ουδέποτε παραδιδόμενος. Μιλάμε για τον Ναζίμ Χικμέτ. Τον αγωνιστή διανοούμενο ποιητή, ζωγράφο και συγγραφέα της αντιπέρα όχθης του Αιγαίου, με τη μαχητική ψυχή και το αδούλωτο πνεύμα, που κανείς και τίποτα δεν μπόρεσε να του στερήσει την ελπίδα και το όνειρο για το πέρασμα από την εκμεταλλευτική κοινωνία του σήμερα στην αταξική του αύριο.
Τί ήταν όμως αυτό που έκανε το μεγάλο ποιητή να θέλει ξανά και ξανά να ζήσει την ίδια αυτή βασανισμένη του ζωή; Να θέλει να κάνει και να ξανακάνει το ίδιο αυτό ταξίδι κι ας ήταν όλο φουρτούνες και καταιγίδες;
Το φανερώνει ο ίδιος στην απολογία του μπροστά στους δικαστές του στα 1931, όταν δηλώνει: “Είμαι ένας κομμουνιστής ποιητής και κάθε μέρα προσπαθώ να γίνω καλύτερος κομμουνιστής και καλύτερος ποιητής”. Αυτή η προσπάθεια, ο δίχως αναπαμό αγώνας για την τελείωση που δεν έχει τέλος,για τη στόχευση σε στόχους που μόλις φτάνονται ξαναμπαίνουν όλο και ψηλότερα . Αυτή η πορεία προς την εξανθρώπιση του ανθρώπου και της ζωής του. Αυτή ήταν και η ομορφιά κι ο λόγος που το ταξίδι αυτό ευχόταν να μην έχει τελειωμό. Ήταν η σταθερή και συνειδητή επιλογή του. Ο Χικμέτ ως άνθρωπος και ποιητής επέλεξε να υπηρετήσει την αλήθεια. Τη μία και μοναδική. Αυτή, που σου δίνει τη δύναμη να θέλεις και να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις για σένα και για τους άλλους την άπονη πραγματικότητα μιας άθλιας κι ανάξιας ζωής. Αυτή, που σε κάνει να θέλεις και να πιστεύεις ότι μπορείς αλλάζοντας τις συνθήκες της ζωής σου ν αλλάξεις κι εσύ ο ίδιος. Να γίνεις ο άνθρωπος που μπορείς να γίνεις αφήνοντας πίσω σου τον παλιό σου εαυτό, τον εγωιστή, τον σκληρό, τον άδικο.
Ο Χικμέτ αγάπησε πολύ τη ζωή, αγάπησε πολύ και τον πολυβασανισμένο λαό του. “Αγάπη : Να βλέπεις, να σκέφτεσαι, να κατανοείς. Αγάπη: Να κρεμάσεις μια κούνια στ’ άστρα. Αγάπη: Να δένεις τ’ ατσάλι με χίλιους κόπους.”
Με εργαλείο τη δύναμη του λόγου του και την αστείρευτη σε αισιοδοξία και ελπίδα ψυχή του πάλεψε για τη νίκη του λαού του κι όλων των λαών της γης.
Και όταν η νίκη αυτή, νίκη του ανθρώπου πάνω στα δεσμά του φόβου και της ανάγκης γίνει πραγματικότητα κι όταν η ευτυχία του ανθρώπου αποδειχθεί ότι δεν είναι παραμύθι, τότε το ταξίδι της ζωής του Ναζίμ Χικμέτ αλλά και της ζωής όλων όσων παλεύουν κι αγωνίζονται για τα ίδια ιδανικά θα πάρει την τελική δικαίωση.
Ταξιδεύοντας
Ταξιδεύοντας ανοίγουμε τις πόρτες
κλείνουμε τις πόρτες
δρασκελάμε τις πόρτες
και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού
μήτε πολιτεία μήτε και λιμάνι
Το τραίνο εκτροχιάζεται,
το πλοίο ναυαγεί,
τ’ αεροπλάνο συντρίβεται
Ο χάρτης είναι ζωγραφισμένος σε πάγο
Αν είχα δικαίωμα, δικαίωμα εκλογής
Να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι
τούτο το ταξίδι Θα το ξανάρχιζα,
Θα το ξανάρχιζα,
Θα το ξανάρχιζα..
Ναζίμ Χικμέτ