Συνηθίσαμε να πέφτουμε στην παγίδα του Εθνικισμού.
Μας έχουν συνηθίσει να μισούμε όλους τους Τούρκους και την Τουρκία, όλους τους Γερμανούς και τη Γερμανία. Τους πρώτους γιατί έχουν διεκδικήσεις στο Αιγαίο και τους δεύτερους γιατί μας έχουν υποβάλει σε μία διαρκή οικονομική αφαίμαξη.
Η Τουρκία όμως δεν είναι μόνο η Τουρκία του Οζάλ, του Ντεμιρέλ, του Ερντογάν. Είναι και η Τουρκία των εργαζομένων που έχουν τα ίδια βάσανα με τα δικά μας, είναι η Τουρκία του Ναζίμ Χικμέτ, του Νασίμ Αζίζ και άλλους πρωτοπόρους. Η Γερμανία δεν είναι η Γερμανία του εκάστοτε καγκελάριου. Η Γερμανία γέννησε τον Γκαίτε, τον Μπετόβεν, τον Μαρξ, τον Ένγκελς, το Μπρεχτ, την Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Καίτε Κόλβιτς.
Οι λαοί με άλλα λόγια δεν χωρίζονται σε καλούς ή κακούς. Όλοι οι λαοί βαδίζουν το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης, άλλοι με πιο αργά και άλλοι με πιο γρήγορα βήματα. Η αστική τάξη κάθε χώρας είναι υπεύθυνη για τα εγκλήματα που διαπράττονται για το ξαναμοίρασμα των αγορών.
Στην πορεία της κοινωνικής απελευθέρωσης ο Εθνικισμός είναι το δηλητήριο που κατατρώει τις σάρκες των λαών και τους βυθίζει στον αλληλοσπαραγμό, στο πένθος και τη συμφορά. Ο Μπέρτολ Μπρεχτ μιλούσε συχνά γι αυτό το δηλητήριο. Αξίζει να διαβάσουμε μια σύντομη αλλά διδακτική ιστοριούλα του κ. Κόυνερ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΫΝΕΡ δεν το έκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα. «Μπορώ να πεινάσω οπουδήποτε», έλεγε. Κάποτε όμως, πέρασε από μια πόλη κατακτημένη από τον εχθρό του τόπου όπου ζούσε. Εκεί τον σταμάτησε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Ο κύριος Κόυνερ κατέβηκε, και τότε συνειδητοποίησε ότι είχε οργιστεί με τον άνθρωπο εκείνο, και μάλιστα όχι μόνο με τον άνθρωπο, αλλά κυρίως με τη χώρα του ανθρώπου, τόσο πολύ, που ευχήθηκε την εξαφάνισή της από προσώπου Γης. «Μα πως έγινα ξαφνικά εθνικιστής;» αναρωτήθηκε ο κύριος Κόυνερ. «Φταίει ο εθνικιστής που βρέθηκε μπροστά μου. Να γιατί πρέπει να εκλείψει η βλακεία. Γιατί κάνει βλάκα όποιον βρεθεί μπροστά της”.