Δεν προλαβαίνει ο κόσμος πια να ζήσει έστω και για λίγο ειρηνικά. Σε παγκόσμια κλίμακα οι καταστροφές από τους πολέμους είναι τεράστιες και συνεχείς. Σπέρνουν το θάνατο και τη δυστυχία με τις πολεμικές τους μηχανές οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Ρωσία. Από κοντά και οι μικρότερες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην καταστροφική αυτή λαίλαπα.
Οι ανθρώπινες ανάγκες για καλύτερη ζωή, για πνευματική πρόοδο, για επωφελή για όλους δημιουργικότητα, ολοένα και πιο πίσω πάνε. Κι όμως αυτές οι ανάγκες είναι, που η μια πλάι στην άλλη, ενώνουν όλους τους ανθρώπους δημιουργώντας το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σημαντικότερη ανάμεσά τους και η απόλυτη προϋπόθεση για να λειτουργήσουν όλες οι άλλες είναι η Ειρήνη. Δίχως αυτή όχι μόνο δεν υφίσταται πρόοδος για την ανθρωπότητα, αλλά ακόμα κι αυτή η ύπαρξή της τίθεται εν αμφιβόλω. Το πρώτο χρέος λοιπόν του ανθρώπου είναι ο αγώνας για την ειρήνη. Γιατί “ειρήνη είναι οι θημωνιές στους κάμπους του καλοκαιριού”, μας λέει ο ποιητής. Γιατί “ειρήνη είναι αυτή, που σκεπάζει τη γη με τα ξανθά τα στάχυα”.
Η ειρήνη δεν είναι δώρο εξ ουρανού, δεν είναι υπόθεση κάποιων σοφών, κάποιων αγαθοεργών, είναι υπόθεση του καθενός μας. Ειρήνη γίνεται μόνο με τα αλληλέγγυα απλωμένα χέρια των πολλών. Όταν οι Παλαιστίνιοι απειλούνται με αφανισμό από τη δολοφονική μηχανή του Ισραήλ, εξοπλισμένη συνεχώς από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, η απειλή επεκτείνεται και στον Ελληνικό λαό, που συνδράμει τον πόλεμο με την πολύπλευρη συμμετοχή του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου ο λαός της έχει πέσει θύμα της σύγκρουσης δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ από τη μια και Ρωσία από την άλλη. Και σ΄ αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά η Ελλάδα. Και στους δύο πολέμους ο Ελληνικός λαός υπερχρεώνεται και γίνεται στόχος αντιποίνων.
Συμφέρον όλων των λαών είναι το σταμάτημα των πολέμων και η εδραίωση της Ειρήνης. Κι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο μέσα από ανυποχώρητους αγώνες ανθρώπων αποφασισμένων να παλέψουν γι αυτήν, μόνο μέσα από την έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους λαούς που δοκιμάζονται από τον πόλεμο, μόνο μέσα από την επίδειξη κάθε μορφής συντροφικότητας στην υπεράσπισή της. “ Πιστεύω πως το πρώτο χρέος μας είναι η ειρήνη” επιβεβαιώνει με τους στίχους του ο Γιάννης Ρίτσος
Γιάννης Ρίτσος, Η γέφυρα (απόσπασμα)
[…]
Δε μας εξευτελίζουν οι μικρές ανάγκες μας,
Αυτές μας σώζουν μάλιστα, μας δίνουν
ένα έδαφος πάλι να πατήσουμε, να μείνουμε όρθιοι, να δουλέψουμε,
κ’ η γνώση τους κ’ η αποδοχή τους είναι η νέα αδελφοσύνη μας,
είναι η αρχή της βαθειάς ελευθερίας μας,
είναι η άγια εκείνη ειλικρίνεια
η πρώτη και ύστατη του ανθρώπου, τόσο που κάποτε
μπορεί να κλάψεις από τρυφερότητα
γι’ αυτή σου την ομολογία, γι’ αυτή σου τη ταπεινοσύνη,
γι’ αυτή την περηφάνια που γεννήθηκες και θα πεθάνεις,
γι’ αυτό σου το έργο που ξεκίνησε απ’ αυτές τις ανάγκες σου
να προσφερθεί στις ανάγκες των άλλων,
στις αιώνιες ανάγκες του ανθρώπου – αιώνιο έργο.
Κάθε φορά ξαναγυρνάω κοντά σας – κ’ είναι μια χαρά για μένα
Να ξέρω πως με περιμένετε, να ξέρω την ωραία υπομονή σας
Και τη βαθύτητα της εμπιστοσύνης σας. Λοιπόν αφήστε με
Να ξαναπώ τ’ άρθρα τής πίστης μας με την απλή ιερατικότητα μαθητευόμενου,
με το γλυκύ ενθουσιασμό τού νέου προσήλυτου που αποστηθίζει
τ’ άρθρα τής ζωής γραμμένα με μεγάλα κόκκινα γράμματα
στην πρόσοψη της ιστορίας και του ορίζοντα :
Πιστεύω πως η πρώτη δικαιοσύνη είναι η σωστή διανομή τού ψωμιού,
Πιστεύω πως η πρώτη πρόοδος είναι η αύξηση παραγωγής ψωμιού για όλους,
Πιστεύω πως το πρώτο χρέος μας είναι η ειρήνη,
Πιστεύω πως η πρώτη ελευθερία μας δεν είναι η μοναξιά μας,
Αλλά η συντροφικότητα μας, όσο για τ’ άλλα,
Πάντα θα υπάρχει καιρός και για κείνα, μα από κει και πέρα.
Γι αυτή τη γέφυρα ήθελα να σας μιλήσω.