Δεν συγκινούνται από ποίηση τα κοράκια του πολέμου. Ποτέ δεν καταλάβαιναν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Γι αυτούς ο άνθρωπος είναι μηχανή επιχειρηματικού κέρδους. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη και στους γύρω λαούς της Μέσης Ανατολής είναι απλοί αριθμοί που τη μια μέρα ανακοινώνονται και την άλλη περνάει στα αζήτητα γιατί κάποιο καινούργιο νέο μπαίνει στην επικαιρότητα.
Κι εμείς τί κάνουμε; Η Ελλάδα ακολουθώντας τις πολιτικές ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ μπαίνει όλο και περισσότερο μέχρι τα μπούνια στον πόλεμο. Η συμπαράταξη με τους δολοφόνους των λαών της κυβέρνησης της ΝΔ και το σιγοντάρισμα ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ- παρατρεχάμενων μεγαλώνει καθημερινά τον κίνδυνο αιματοκυλίσματος της χώρας μας.
Απέναντι στους δολοφόνους μοναδική λύση για μας είναι η αλληλεγγύη με αυτούς που ζουν μέσα στη φρίκη και το σπαραγμό των πολέμων, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, η συμπαράταξη με αυτούς που αγωνίζονται εναντίον του , με αυτούς που έχουν συνείδηση του τί σημαίνει ΕΙΡΉΝΗ. Με αυτούς που έχουν για σημαία τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου. Διότι οι λαοί ξέρουν από ζωή και από θάνατο, από πόλεμο και από ΕΙΡΉΝΗ. Διότι μάτωσαν από την έλλειψή της, γι αυτό και έμαθαν ότι τα συμφέροντα των πολεμοκάπηλων και των κάθε λογής εμπόρων της ζωής είναι διαμετρικά αντίθετα με τα δικά τους και μόνο η ανειρήνευτη και ανυποχώρητη πάλη τους με την αιτία που προκαλεί τους πολέμους μπορεί να τους χαρίσει την επί γης ειρήνη.
Και επειδή η αιτία, η μήτρα που γεννάει τον πόλεμο δεν είναι άλλη από τον καπιταλισμό, από αυτό το αδηφάγο και εκμεταλλευτικό σύστημα που στα τελευταία στάδια της ζωής του τρέφεται αποκλειστικά με το ανθρώπινο αίμα, ας συμπαραταχθούμε απέναντί του όλοι εμείς οι απανταχού στον πλανήτη άνθρωποι της ειρήνης, όλοι εμείς που επιλέγουμε τη δημιουργία και τη ζωή από το θάνατο και την καταστροφή για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς. Ότι μπορούμε όπως το ζητάει ο ποιητής, πάνω στις ράγες που οδηγούν στο μέλλον μας τα τραίνα να είναι φορτωμένα με “ στάρι και τριαντάφυλλα “ και όχι με όπλα και κανόνια.
Ειρήνη
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ’ οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που ‘καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ’ οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ’ ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ’ άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι
κ’ είναι μια κερδισμένη μέρα κ’ ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.
Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ’ οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ’ όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
Γιάννη Ρίτσου