Κατηγορία: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΤΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΙΛΑΚΗ

Ο πόλεμος στη γειτονιά μας μαίνεται Τα πρώτα θύματα ήταν παιδιά. Όσο η διαμαρτυρία είναι μια θλίψη στα μάτια μου όσο η ελπίδα μου θάβεται στο έλεος κάποιου μεγαλοδύναμου και…

Τι τραγικό. Μου 'δωσε η φύση τόσα χέρια Καθένα ικανό και επιδέξιο. Κανένα τέλειο ή άχρηστο

Στα σκαλιά το φάντασμα του Μαγιακόφσκι Επαναλαμβάνει σα παλιό καλό γραμμόφωνο: «Ο κομμουνισμός (...) είναι στις σχέσεις της φαμίλιας, στην καθημερινή ρουτίνα»

Είναι ο σπόρος των αγώνων των μπολσεβίκων Είναι η πένα που γράφει ιστορία Και πρέπει να την παραδώσω στα παιδιά μου.

Λυπάμαι... Τον πεινασμένο που δεν ξέρει αν υπάρχει ψωμί κι αδρανεί Και το κνούτο που αυλάκια αμάθειας σκίζει

Το παιδί ρώτησε πρώτα Τι είναι αυτό Και του είπα κλουβί. Ύστερα ρώτησε

Μα πάντα ακράτητοι και λαίμαργοι για φως.

Το χώμα που σας σήκωσε κι οι χρόνοι θα πατήσουν Άσκοπο και τυχαίο μην αφήστε.

Δεν έχει τέλος ο αγώνας για έναν κόσμο ανθρώπινο.

Ντραπήκαμε για τα καρβουνιασμένα όνειρά μας. Φτάνει. Φτάνει τ΄ ανάθεμα και η αδράνεια

Για μια στιγμή μονάχα αν ήμουν...

Όχι αύριο... Σήμερα Έχω ετοιμάσει τα λουλούδια, το χαμόγελο Και τ΄ αστέρι.