Κατηγορία: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΤΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΙΛΑΚΗ

Αν σου πω ένα παραμύθι, θα γύρεις το κεφάλι Και χωρίς όνειρα όρθιος θα αποκοιμηθείς. Δε θέλω. Αν σου τάξω ένα ξεροκόμματο, λαίμαργα θα τ΄ αρπάξεις Και ξεγελώντας το άδειο…

κι έγραψε πύρινα στον ουρανό: «Μες απ΄ τις φλόγες της Αντίστασης η Λευτεριά».

Η φωνή ανέβαινε τα σκαλοπάτια των Προπυλαίων Τραγουδούσε το αύριο Καταριόταν το άδικο.

ΚΑΠΟΥ ΤΟ ’60 Η Επανάστασή μας έγινε μόδα. Την κάναμε “ειρηνική” Γράψαμε με καλλιγραφικά γράμματα Πως η επανάσταση αρχίζει ανέκφραστη με τραγούδια Την τυπώσαμε σε γυαλιστερό Φώτο-όφσετ Μαζί και μια…

Ο πόλεμος στη γειτονιά μας μαίνεται Τα πρώτα θύματα ήταν παιδιά. Όσο η διαμαρτυρία είναι μια θλίψη στα μάτια μου όσο η ελπίδα μου θάβεται στο έλεος κάποιου μεγαλοδύναμου και…

Τι τραγικό. Μου 'δωσε η φύση τόσα χέρια Καθένα ικανό και επιδέξιο. Κανένα τέλειο ή άχρηστο

Στα σκαλιά το φάντασμα του Μαγιακόφσκι Επαναλαμβάνει σα παλιό καλό γραμμόφωνο: «Ο κομμουνισμός (...) είναι στις σχέσεις της φαμίλιας, στην καθημερινή ρουτίνα»

Είναι ο σπόρος των αγώνων των μπολσεβίκων Είναι η πένα που γράφει ιστορία Και πρέπει να την παραδώσω στα παιδιά μου.

Λυπάμαι... Τον πεινασμένο που δεν ξέρει αν υπάρχει ψωμί κι αδρανεί Και το κνούτο που αυλάκια αμάθειας σκίζει

Το παιδί ρώτησε πρώτα Τι είναι αυτό Και του είπα κλουβί. Ύστερα ρώτησε

Μα πάντα ακράτητοι και λαίμαργοι για φως.

Το χώμα που σας σήκωσε κι οι χρόνοι θα πατήσουν Άσκοπο και τυχαίο μην αφήστε.