Θάνος ΜΙκρούτσικος
image_print

«Ξυπνάω στις 8 το πρωί και δουλεύω. Μετά τη χημειοθεραπεία βάζω πρόβα 7-9 και ο γιατρός τρελαίνεται. Έχει αποδειχτεί και ιατρικά πως αν δώσεις κατάθλιψη στον καρκίνο είναι το καλύτερό του. Ε, λοιπόν, εγώ θα τον δυσκολέψω όσο μπορώ», λέει σε συνέντευξή του ο Θάνος Μικρούτσικος. Και συμπληρώνει:

«Ας πούμε ότι ζω τάδε καιρό, δεν τον προσδιορίζω. Δεν πρέπει να τον ζήσω καλά»; Θαυμάζουμε το πόσο άφοβα αντιμετωπίζει το πρόβλημα της υγείας του και πόσο επιμένει στη συνέχιση του δημιουργικού του έργου.
Αυτός ο τρόπος που αντιμετωπίζει το προσωπικό του πρόβλημα δεν είναι απλά η αντίδραση ενός θαρραλέου ανθρώπου αλλά και μια βαθειά φιλοσοφημένη στάση. Έχουν περάσει πάνω από δυο χιλιετίες και η κοινωνία παρά τα τεράστια άλματα που έχουν γίνει στην επιστήμη και στην τεχνολογία δεν έχει ακόμη αφομοιώσει το μήνυμα του Επίκουρου, όταν υποστήριζε πως “τα οχλούντα” στοιχεία, εκείνα δηλαδή που βάζουν εμπόδια στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας και της ευδαιμονίας του ανθρώπου, είναι οι φόβοι. Οι κάθε λογής φόβοι. Και πριν απ΄ όλα ο φόβος του θανάτου που είναι κύρια ο φόβος του αγνώστου, απ΄ όπου εκπορεύεται και η ανάγκη για την ύπαρξη των θεών και η πίστη της μεταθανάτιας ζωής. Αυτού του είδους ειδικά οι μεταφυσικοί φόβοι, που γεννάνε κι όλους τους άλλους, όπως φοβίες για την ίδια τη ζωή και τις δυσκολίες της, φοβίες απέναντι στα φαινόμενα της φύσης, στους πολέμους, στις αρρώστιες αλλά και φόβο μπροστά στο δυνατό, στον ανώτερο κοινωνικά και οικονομικά κλπ, αλυσοδένουν την ύπαρξη στερώντας από τον άνθρωπο τη δύναμή του, την ικανότητα της σκέψης του και την ελεύθερη βούλησή του. Γιατί οι φόβοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά δεσμά, καταπίεση, ανελευθερία.

Όσο για το φόβο του θανάτου, που είναι ο πυρήνας όλων, ο Επίκουρος έγραφε: “ …Ο θάνατος δε μας αφορά. Επειδή κάθε καλό και κάθε κακό βασίζεται στις αντιλήψεις των αισθήσεων. Και φυσικά ο θάνατος σημαίνει το τέλος των αισθήσεων. Έτσι η άποψη αυτή, ότι δηλαδή. ο θάνατος δε μας αφορά μας δίνει τη δυνατότητα να χαρούμε και να αξιοποιήσουμε την πρόσκαιρη ζωή απαλλάσσοντάς μας από τον πόθο της αθανασίας. Επιπλέον δε μας αφορά, γιατί όσο υπάρχουμε εμείς δεν υπάρχει αυτός και όταν έλθει αυτός έχουμε πάψει να υπάρχουμε εμείς. Δηλαδή, ο θάνατος δεν αφορά ούτε τους ζωντανούς ούτε τους πεθαμένους. Για τους πρώτους δεν υπάρχει, όσο για τους δεύτερους δεν υπάρχουν οι ίδιοι πια.”

Πόσο απέχει η μέρα που οι άνθρωποι θα απαλλαγούν από τα δεσμά τους, θα γκρεμίσουν αυτούς που επιδιώκουν την πνευματική καθυστέρηση των πολλών προκειμένου να τους χειραγωγούν και να τους εκμεταλλεύονται; Πότε θα αποφασίσουμε να πάρουν σάρκα και οστά οι στίχοι των τραγουδιών του Θάνου, που κρατάνε ζωντανά τα όνειρά μας;

 

 

image_print