Ύμνος για την ομορφιά της γης και θρήνος για την ανωριμότητα της ανθρωπότητας. Φωτογραφίζοντας το σήμερα ονειρεύεται τον κόσμο του αύριο. Ο ποιητής. Τα μάτια του στέκονται εκστατικά μπροστά στο φεγγάρι, στα πουλιά και στα δέντρα, που μυρίζουν γη, Η ομορφιά τον εκστασιάζει και η ασκήμια του κοινωνικού μας συστήματος τον θλίβει.
Πέρασε από αυτή τη γη πριν αρκετές δεκαετίες. Δεν πρόλαβε να δει τις ανατροπές που πήγαν την ανθρωπότητα αιώνες πίσω. Παρόλα τα πισωγυρίσματα η γη δεν έχει πάψει να μυρίζει ωραία. Κι επειδή η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο δεν έχει πάψει να σιγοκαίει στις καρδιές μας ο Τάσος Λειβαδίτης θα εξακολουθεί να είναι επίκαιρος και αναγκαίος. Θε εξακολουθεί να αναζητά το χέρι του διπλανού του για να υπερασπίσουνε μαζί τις ομορφιές της γης.
Δυο λόγια
Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ΄ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.
Αλλά τα βράδια τί όμορφα
που μυρίζει η γη!
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ΄ το δένδρο που βρέχεται.
Αλλά τα βράδια τί όμορφα
που μυρίζει η γη.
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.
Αλλά τα βράδια τί όμορφα
που μυρίζει η γη!
Κάποτε θ΄αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ΄ ένα άστρο ή μ΄ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι, που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά τα βράδια τί όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου.
Δως μου το χέρι σου.
Τάσου Λειβαδίτη: Από το “Νυχτερινό επισκέπτη”