Οι άνθρωποι του λαού δέχονται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει αναρωτιούνται αν είναι δυνατόν να ισχύει το ρητό του Πλάτωνα “Καλύτερα να σε αδικούν παρά να αδικείς”. Πως είναι δυνατό να αποδέχεται σήμερα κανείς τη διαιώνιση της φοροεισπρακτικής αδικίας, της αδικίας των, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, να προσπαθεί να βρει δουλειά και να μη βρίσκει, να θέλει να ζήσει με αξιοπρέπεια και να μη μπορεί;
Τι είχε λοιπόν στο μυαλό του ο κατ΄ εξοχήν αντιδημοκρατικός και θεωρητικός της ολιγαρχίας αρχαίος φιλόσοφος, που με τις αριστοκρατικές και ιδεαλιστικές του αντιλήψεις προσπάθησε να πείσει την τότε ανθρωπότητα, ότι οι άνθρωποι δε γεννιούνται ίσοι αλλά χωρίζονται σε λίγους προικισμένους και σοφούς και σε πολλούς κατώτερους, ανεπίδεκτους παιδείας και ευγένειας κι ότι αυτοί οι τελευταίοι λόγω της πνευματικής τους αναπηρίας δεν μπορούν να κυβερνηθούν παρά μόνο με το φόβο και τη βία από τους “ελέω θεού” σοφούς; Προφανώς αυτή η ρήση- παραίνεση της μετ΄ επαίνων αποδοχής της αδικίας, δε θα είχε να κάνει με τους προνομιούχους, με τους φιλόσοφους κυβερνήτες, με τους υπερέχοντες σύμφωνα με την πλατωνική ηθική “κατά την αρετήν και την πολιτικήν μεγαλοφυΐαν”. Θα αφορούσε αποκλειστικά και θα μπορούσε να βρει εφαρμογή μόνο στον “χύδην” όχλο και στους δούλους, που έτσι κι αλλιώς για τον Πλάτωνα δεν είχαν ανθρώπινη ιδιότητα. Γι αυτούς τους φτωχούς και ταπεινούς δε θα μπορούσε να υπάρχει άλλη επιλογή από το να υπακούουν και να αδικούνται. Κι έπρεπε να χαίρονται μάλιστα που αδικούνται γιατί διαφορετικά πώς θα διασφαλιζόταν η υποταγή των πολλών στους λίγους και η εξασφάλιση της σταθερότητας της ιεραρχημένης σε κοινωνικές τάξεις ιδανικής πολιτείας, που ονειρευόταν ο Πλάτωνας; Όνειρο, που δεν κατόρθωσε να κάνει πράξη. Πράγματι αυτά τα πολιτικά του ιδεώδη για το ιδανικό κράτος των ολίγων, της αριστοκρατίας του πνεύματος, όπως περιέχονται κύρια στους διαλόγους του “Πολιτεία” και “ Νόμοι”, ο Πλάτωνας αν και προσπάθησε, δεν μπόρεσε να τα εφαρμόσει. Οι ιδέες του όμως επιβίωσαν και αξιοποιήθηκαν απ όλους όσους προσπάθησαν με όπλο την ιδεαλιστική φιλοσοφία να υψώσουν τείχη και εμπόδια στο δρόμο για την ελευθερία και την ευτυχία του ανθρώπου.
Πέρασαν αιώνες από τότε και εμφανίζεται ο χριστιανισμός, μια νέα θρησκεία που διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να νοιάζονται για την επίγεια ζωή που είναι πρόσκαιρη αλλά να κάνουν ότι μπορούν για να κερδίσουν τη βασιλεία των ουρανών γιατί η λύτρωση υπάρχει στον Ουρανό μετά θάνατο και όχι πάνω στη γη μέσα στη μάχη της ζωής. Λέει ακόμα ότι αν κάποιος τους χτυπά στο ένα μάγουλο, αυτοί πρέπει να στρέφουν και το άλλο. Να αποδέχονται δηλαδή την κάθε σε βάρος τους αδικία σαν… εισιτήριο για την είσοδό τους στον Παράδεισο. Κι αυτό δεν είναι κάτι νέο. Είναι η παλιά αντιδραστική αντίληψη του Πλάτωνα, που θεωρητικοποιούσε την υπακοή και την αποδοχή της αδικίας, ξαναζεσταμένη στην χριστιανική κατήχηση. Ο πλατωνισμός, ο νεοπλατωνισμός, ο ύστερος στωικισμός και άλλα παρόμοια ιδεαλιστικά ρεύματα αφού αναμείχθηκαν με ιουδαϊκές δοξασίες χρησιμοποιήθηκαν από τους Καππαδόκες πατέρες της εκκλησίας για να διαμορφώσουν ιδεολογικά το ηθικό και πνευματικό περιεχόμενο της χριστιανικής θεολογικής σκέψης και του χριστιανικού δόγματος.
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στον 21ο αιώνα, όπου τα πιο αντιδραστικά ρητά όχι μόνο διδάσκονται στα σχολεία αλλά διαδίδονται και στο διαδίκτυο με σκοπό τον παροπλισμό και την αδρανοποίηση των ανθρώπων του λαού, την υποταγή τους στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Έτσι οι καπιταλιστές τους ρουφάνε το αίμα και τους πουλάνε τον παράδεισο, ενώ αυτοί με το χαμόγελο στα χείλη… βιώνουν την επίγεια κόλαση.