Πορευόμασταν. Οι σημαίες ανέμιζαν ψηλά, τα πανό δίναν το στίγμα του αγώνα και οι δυνατές όλο πάθος φωνές μας που επαναλάμβαναν ρυθμικά τα συνθήματά μας δήλωναν το ανυποχώρητο της πίστης μας και της θέλησής μας να παλέψουμε για να κάνουμε τα λόγια πράξη.
“Λευτεριά. Λευτεριά. Λευτεριά στην Παλαιστίνη”.
Κάποιοι κοιτούσαν προβληματισμένοι. Άλλοι συνέχιζαν την κουβεντούλα τους αδιάφοροι απολαμβάνοντας το καφεδάκι τους. Δυο κοπέλες είχαν γυρισμένη την πλάτη τους και συνέχισαν να χαχανίζουν. Επιδεικτικά; Δεν ξέρω, έτσι μου φάνηκε, αλλά μπορεί να ήταν και η ιδέα μου. Μοιάζανε τόσο επαναπαυμένοι, τόσο μακριά συναισθηματικά από αυτά που άκουγαν τα αυτιά τους.
Πικράθηκα, είναι η αλήθεια. Καλώς και κακώς!. Ήταν γιατί ήμασταν λιγότεροι από τους εφησυχασμένους. Δεν λέω, μικρός είναι ο τόπος μας αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για κανέναν. Στο νου μου στριφογύριζαν κάποιοι στίχοι του Μπέρτολ Μπρεχτ :
Αχ φίλοι εσείς, σιγουρεμένοι
γιατί είσαστε τόσο εχτρικοί;…
Κι όταν νικούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν
πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο.
Η ήττα μας
δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο πέρα από τ’ ότι
παραείμαστε λίγοι
όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά
Και περιμένουμε απ’ τους θεατές
τουλάχιστον να ντρέπονται.”
(Από το ποίημα “Η ανυπομονησία αυτών που ζουν στην σιγουριά”.)
Με συνέφερε το σύνθημά μας: “Στις Γάζας τα συντρίμμια που σφίγγει ο κλοιός σηκώνει το κεφάλι ο ήρωας λαός”. Το επανέλαβα πιο δυνατά, πιο δυνατά, πιο δυνατά.
Τί σημαίνει “λίγοι” και τί “πολλοί”; Είμαστε αυτοί που είμαστε απόψε στην πορεία. Κι απ’ άκρη σ’ άκρη σ όλη την Ελλάδα πραγματοποιούνται πολλές πορείες διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας. Τα μικρά ρυάκια φουσκώνουν τα μεγάλα ποτάμια.
Ο Μπρεχτ μιλούσε στην εποχή του για ήττα. Στον 21ο αιώνα μπορούμε να ονομάσουμε “ήττα” το πισωγύρισμα της ιστορίας από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες. Από την “ήττα” όμως αυτή αποκομίσαμε νέα πείρα, βγάλαμε πλούσια συμπεράσματα και συνεχίζουμε την πορεία μας.
Γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, θα γινόμαστε όλο και ισχυρότεροι γιατί παλεύουμε για το δίκιο των πολλών, των αδικημένων, των κατατρεγμένων, των καταπιεσμένων, των δολοφονημένων της Παλαιστίνης και όλου του κόσμου. Γι αυτούς που αδιαφορούν ακόμα και γι αυτούς που μας γυρίζουν την πλάτη. Οι σημερινοί αδιάφοροι θα γίνουν συνοδοιπόροι του αύριο.
Πορευόμαστε. Δεν έχει τέλος ο αγώνας για το δίκιο, την ειρήνη, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου,