Ετικέτα: Ποίηση

Ο πόλεμος στη γειτονιά μας μαίνεται Τα πρώτα θύματα ήταν παιδιά. Όσο η διαμαρτυρία είναι μια θλίψη στα μάτια μου όσο η ελπίδα μου θάβεται στο έλεος κάποιου μεγαλοδύναμου και…

Τι τραγικό. Μου 'δωσε η φύση τόσα χέρια Καθένα ικανό και επιδέξιο. Κανένα τέλειο ή άχρηστο

Να τους το πούμε να το καταλάβουνε: Πως δε χαμηλώνει ο Ολυμπος. Πως δεν αλλάζει ο ήλιος. πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτέ “σ’ αυτή τη χώρα”

Ο Χικμέτ ήταν αυτός, που όχι μόνο δε χώρισε ποτέ απ' αυτό του το όνειρο αλλά το υπερασπίστηκε με τον εαυτό του και τη ζωή του.

Ο πόλεμος δε βρίσκεται έξω από την κοινωνία των ανθρώπων. Δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως ο σεισμός, η φωτιά και η πλημμύρα. Δεν είναι περιοδικό φαινόμενο, Είναι καθαρά κοινωνικό φαινόμενο,…

Στα σκαλιά το φάντασμα του Μαγιακόφσκι Επαναλαμβάνει σα παλιό καλό γραμμόφωνο: «Ο κομμουνισμός (...) είναι στις σχέσεις της φαμίλιας, στην καθημερινή ρουτίνα»

Είναι ο σπόρος των αγώνων των μπολσεβίκων Είναι η πένα που γράφει ιστορία Και πρέπει να την παραδώσω στα παιδιά μου.

Τα μικρά ρυάκια φουσκώνουν τα μεγάλα ποτάμια. Πορευόμαστε. Δεν έχει τέλος ο αγώνας για το δίκιο, την ειρήνη, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Για τον Χικμέτ υπέρτατη αξία είναι ο άνθρωπος που μ όλη του τη δύναμη και την αδυναμία, το θάρρος και το φόβο, την ελπίδα και το όραμα δίνει τον αγώνα…

Η κατοχή και εδώ και δεκαετίες καταστροφή της Παλαιστίνης από Ισραήλ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ γίνεται απόλυτα κατανοητή μέσα από μια ιστορία του Μπ. Μπρεχτ.

Τα παιδιά στην Παλαιστίνη γεννιούνται αιχμάλωτα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Αντικρίζουν το φως της μέρας ταυτόχρονα με την Ισραηλινή καταπίεση και την καθημερινή απειλή του θανάτου.

Λυπάμαι... Τον πεινασμένο που δεν ξέρει αν υπάρχει ψωμί κι αδρανεί Και το κνούτο που αυλάκια αμάθειας σκίζει