Κατηγορία: ΠΟΙΗΣΗ

..γιατί εμείς –μόνοι μας- φωνάξαμε πολύ μες στους αιώνες και βράχνιασε η φωνή μας.

Εγώ στους στίχους μου είμαι απλός και είμαι πιο απλός ακόμα στα δάκρυά μου

Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ’ απαρνήθηκα, και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.

Όλη η ανθρωπότητα κλαίει με βογγητά” και θα παραμένει ζωντανό έως ότου ο κόσμος ο παλιός πεθάνει και “η πλάση κοκκινίσει”

με τούτη τη στάχτη της Ηλέκτρας, με τούτο το χωνί, με τούτο το τραγούδι με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων…

Αυτούς εγώ που τραγουδώ δεν έχουνε φτερά δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ΄ αστέρια

Ω, εσείς αντρείοι της μάστιγας κ΄ ήρωες των σφαγών, που ανθρώπινο αίμα πίνετε σ΄ επίχρυσα κρανία,