Η αστική τάξη έχει επίγνωση ότι ένας λαός ανοργάνωτος και ιδεολογικά καθυστερημένος είναι εύκολα χειραγωγήσιμος. Γι αυτό διεξάγει έναν αδιάκοπο, ανειρήνευτο και χωρίς όρια αντικομμουνιστικό αγώνα, που αφορά σε όλους τους τομείς της σκέψης και της κοινωνικής δραστηριότητας.
Ο ψυχολογικός πόλεμος της αστικής τάξης έχει στο κέντρο του την κομμουνιστική ιδεολογία και τους κομμουνιστές, που αποτελούν την πρωτοπορία στο λαϊκό αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η κομμουνιστική ιδεολογία είναι στην πράξη εξαιρετικά ελκυστική στους λαούς. Οι κομμουνιστές θεωρούνται άνθρωποι με ιδιαίτερες ηθικές αξίες. Ο λαϊκός άνθρωπος μπορεί να συγχωρέσει σε κάποιον κάποια “στραβοτιμονιά”. Στους κομμουνιστές όμως όχι. Κατά βάθος τους θεωρεί σαν ανθρώπους με υψηλότερο επίπεδο ηθικής, πνευματικής καλλιέργειας, αγωνιστικότητας και πατριωτισμού.
Γι αυτό το λόγο οι στρατιές των ψυχολόγων, των επαγγελματιών απολογητών του αστικού συστήματος, των μαέστρων του πολιτικού μάρκετινγκ και των μηχανισμών των κέντρων προπαγάνδας έχουν επιδοθεί σε μία απύθμενη εκστρατεία κατασυκοφάντησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της δράσης των κομμουνιστών.
Η εμφάνιση του αντικομμουνισμού
Η αστική τάξη από το λυκαυγές της διαδρομής της διέθετε μεγαλύτερη ταξική συνείδηση από αυτή που διαθέτει η εργατική τάξη. Οι πιο πρωτόγονες μορφές αντικομμουνισμού εμφανίστηκαν ακόμη και πριν τη δημοσίευση του κομμουνιστικού μανιφέστου. Ο αντικομμουνισμός από τότε χρησιμοποιείται για τις διώξεις και τη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων κομμουνιστών σε περιόδους πολέμου και ειρήνης. Οι μορφές του αντικομμουνισμού συγκαλυμμένες ή επιθετικές δρουν παράλληλα. Η χρήση της μιας ή της άλλης μορφής εξαρτάται από τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν στις διάφορες περιόδους και από την απειλή που αισθάνεται κάθε φορά η αστική τάξη.
Από τον 20ο αιώνα ο αντικομμουνισμός είναι η επίσημη ιδεολογία και των διεθνών οργανισμών, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη σε κάθε χώρα δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την αστική τάξη της χώρας της αλλά τις διεθνείς ενώσεις των καπιταλιστών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για παράδειγμα επιδιώκει να επιβάλει σε όλα τα κράτη μέλη του την απαγόρευση της ιδεολογίας και της δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων, των συμβόλων τους, της επιστημονικής θεωρίας τους και οτιδήποτε θυμίζει τους αγώνες τους. Στις Βαλτικές και σε άλλες χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα και τα σύμβολά τους διώκονται με συνταγματικούς νόμους. Σε άλλα κράτη, ακόμη και σε περιόδους αστικής “δημοκρατίας” μπαίνουν σε ενέργεια απαγορεύσεις ακόμη και σε πολιτιστικές αξίες που θυμίζουν λαϊκούς αγώνες και αποκάλυψη του επαχθούς προσώπου της διεθνούς αστικής τάξης, όπως για παράδειγμα η απαγόρευση στην Αυστρία το 2013 του μουσικού έργου των Θεοδωράκη Καμπανέλη “Μαουτχάουζεν”.
Η προετοιμασία της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες
Η χρήση σε παγκόσμια κλίμακα των ΜΜΕ εναντίον του κομμουνισμού στον Ψυχολογικό πόλεμο ξεκίνησε το 1948 από τις ΗΠΑ με τη δημιουργία των ραδιοφωνικών σταθμών “Ελεύθερη Ευρώπη”, ‘Ελευθερία”, “Φωνή της Αμερικής” κ.α. που σκοπό είχαν να μεταδίδουν στις σοσιαλιστικές χώρες αλλά και στις καπιταλιστικές χώρες αντικομμουνιστικές εκπομπές και δελεαστικά αστικά ιδεολογήματα. Ο αντικομμουνισμός με αιχμή του δόρατος τον αντισοβιετισμό πήρε από τότε βιομηχανικές διαστάσεις και προσπαθεί να παγιδέψει τον αναγνώστη, τον ακροατή, το θεατή, να τον τρομοκρατήσει τόσο πολύ, ώστε να ξεχάσει πού βρίσκεται η επίθεση και πού βρίσκεται η άμυνα, πού δρα ο καπιταλισμός και πού ο σοσιαλισμός. Να μπερδέψει δηλαδή τα γεγονότα, να μην αντιλαμβάνεται την ιδεολογία που κρύβεται πίσω τους, να αγνοεί την ιστορική αλήθεια να αποδέχεται σαν φυσιολογική την καπιταλιστική ζωή και τελικά να υπομένει την εκμετάλλευση σαν αναπόφευκτο κακό.
Πριν τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της δεκαετία του ’90 οι σταθμοί αυτοί παίξανε σοβαρό ρόλο στις αποτυχημένες απόπειρες παλινόρθωσης του καπιταλισμού σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Η απλή σύγκριση της καπιταλιστικής προπαγάνδας με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα φτάνει για να γκρεμιστούν όλα τα κατασκευάσματα της καπιταλιστικής προπαγάνδας αυτών των ΜΜΕ.
Μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και την ουσιαστική καθίζηση των οπορτουνιστικών κομμάτων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης θα περίμενε κανείς ο αντικομμουνισμός να ατονίσει. Οι καπιταλιστές όμως αντιλαμβανόμενοι ότι η νίκη τους είναι προσωρινή, εξακολουθούν να αισθάνονται έντονα τον κίνδυνο ανατροπής της εξουσίας τους. Δυναμώνουν την αντικομμουνιστική τους προπαγάνδα και θωρακίζουν με όλο και πιο αντιδραστικούς νόμους τα συμφέροντά τους.
Φασισμός: η αιχμή του καπιταλιστικού δόρατος
Γνωστοί φασίστες αναρριχώνται στις πιο υψηλές κυβερνητικές θέσεις. Χρηματοδοτείται η αναβίωση φασιστικών κομμάτων και συμμοριών, που αναλαμβάνουν αντιλαϊκή δράση, προετοιμάζονται εφεδρείες λούμπεν ατόμων από το χώρο του αθλητισμού και της παρανομίας. Προσχεδιασμένες αντιλαϊκές δραστηριότητες προβάλλονται έντονα από όλα τα ΜΜΕ και δίνουν αφορμή για αντικομμουνιστικές επιθέσεις με στόχο την τεκμηρίωση νέων αντιλαϊκών επιλογών.
Η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό σε όσες χώρες δεν κατάφερε να εφαρμοσθεί σαν επίσημη κρατική πολιτική προπαγανδίζεται σε κάθε ευκαιρία μέσα από την “θεωρία των δύο άκρων”. Το ένα από τα δύο “άκρα” υποτίθεται ότι είναι οι φασιστικές συμμορίες και τα νεοναζιστικά κόμματα. Ακόμη και όταν μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων τους διώκονται με την εφαρμογή των αστικών νόμων του κοινού ποινικού δικαίου δεν πλήττεται η μήτρα που τα γεννά και τα αναπαράγει, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμη και όταν αποδυναμώνονται και συρρικνώνονται, παραμένουν εφεδρεία του καπιταλιστικού συστήματος για μελλοντική χρήση.
Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι είναι αδύνατο να ξεριζωθεί ο φασισμός αν δεν ξεριζωθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός διότι ο φασισμός δεν είναι ένα παράγωγο του καπιταλισμού. Είναι μορφή του καπιταλισμού, η πιο απάνθρωπη, απαίσια και αποκρουστική μορφή του. Στον αντίποδα του φασιστικού άκρου τοποθετούν άμεσα ή έμμεσα το δεύτερο “άκρο”, τα κομμουνιστικά κόμματα που προωθούν τον αγώνα τους στη βάση της Μαρξιστικής-Λενινιστικής θεωρίας. Με βάση αυτή τη θεωρία η αστική τάξη θωρακίζει τον εαυτό της. Με νομοθετήματα δήθεν εναντίον της “βίας και της τρομοκρατίας” ενισχύει το αντιλαϊκό οπλοστάσιό της.
Επιθετικά αντικομμουνιστικά εργαλεία
Ο επιθετικός αντικομμουνισμός μέσα από βιβλία, εκπομπές, ιστορικά ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικά έργα, θρησκευτικά έντυπα και κηρύγματα, ιστότοπους στο ίντερνετ, συνεχίζει στον 21ο αιώνα την πιο άθλια προπαγάνδα, με απίστευτα αντικομμουνιστικά κατασκευάσματα και μυθεύματα, όπως “ο κομμουνισμός είναι ένας φασισμός”, “ο Καρλ Μαρξ ήταν πρόεδρος της Μασονικής νεολαίας στη Γερμανία”, “εκατομμύρια νεκροί από σφαγές και γενοκτονίες των κομμουνιστών στη Ρωσία, την Καμπότζη, την Πράγα και αλλού” κ.α.
Ο επιθετικός αντικομμουνισμός αποτελεί δικαιολογία για την στρατιωτικοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας, της διάθεσης τεραστίων κονδυλίων για εξοπλισμούς, τη διατήρηση στρατιωτικών βάσεων.
Ο συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός
Πολλές φορές ο επιθετικός αντικομμουνισμός έρχεται σε τέτοια αντίθεση με τα αισθήματα εκείνων των τμημάτων του λαού που έχουν τελείως διαφορετική άποψη για τους κομμουνιστές και τον κομμουνισμό, που είναι δυνατόν να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Γι αυτά τα τμήματα του λαού, υπάρχει ένα άλλο είδος αντικομμουνισμού: ο συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός που προσπαθεί με σαθρές οικονομικές και ξεπερασμένες ιδεολογικές απόψεις, με σαθρά ιδεολογήματα και ευφυολογήματα να πείσει πως ο κομμουνισμός είναι ξεπερασμένος, αποτυχημένος, αναχρονιστικός, αντιπαραγωγικός, άδικος, ανεφάρμοστος, εξωπραγματικός.
Αυτή είναι η πιο ύπουλη μορφή προπαγάνδας και στόχο έχει την απόκρυψη της επιστημονικής γνώσης, την αποσιώπηση και διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας, την απαξίωση της δράσης των κομμουνιστών, τελικά δηλαδή την υποβάθμιση της αξιοπιστίας του κομμουνισμού και των κομμουνιστών. Στην προσπάθειά του να αφοπλίσει ιδεολογικά την εργατική τάξη αναπαλαιώνει ξεπερασμένες οικονομικές θεωρίες περί “λαϊκού καπιταλισμού”, “βιομηχανικής και ηλεκτρονικής κοινωνίας”, διαδίδει πως ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι απλά δύο διαφορετικοί δρόμοι προς την υλική ευημερία όλης της ανθρωπότητας και άλλες ουτοπικές θεωρίες των ρομαντικών οικονομολόγων των αρχών του 19ου αιώνα, που σερβίρονται με νέα συσκευασία δύο αιώνες μετά.
Παράδειγμα ενός ύπουλου συγκαλυμμένου αντικομμουνισμού αποτελεί η “τυχαία” προεκλογική εμφάνιση της Άγγελα Μέρκελ στο Λύκειο «Χάινριχ Σλίμαν» στο Βερολίνο, ανήμερα της επετείου της ανέγερσης του τείχους του Βερολίνου το 1961. Η Γερμανίδα καγκελάριος ανέφερε πως δεν θυμόταν τι έγινε εκείνη την ημέρα γιατί ήταν μικρή αλλά θυμόταν πως οι γονείς της «ήταν πολύ στενοχωρημένοι» και ότι δυο μέρες πριν είχε πάει με τη γιαγιά της στο Δυτικό Βερολίνο βόλτα. Ζήτησε από τους μαθητές να χαράξουν σε χάρτες του Βερολίνου την πορεία του τείχους και τους εξήγησε πόσο «απάνθρωπο και δικτατορικό» ήταν το «ολοκληρωτικό καθεστώς που χώριζε οικογένειες. Οι τηλεοπτικές κάμερες “τυχαία” βρέθηκαν στο σχολείο, απαθανάτισαν την επίσκεψη της Μέρκελ και την μετέδωσαν με άριστο τρόπο στον κόσμο.
Ο αντικομμουνισμός στη Ελλάδα
Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται συστηματικά και αδιάκοπα τόσο η επιθετική, όσο και η συγκαλυμμένη μορφή του αντικομμουνισμού από το επίσημο κράτος, την εκκλησία και τις οργανώσεις των καπιταλιστών. Διοχετεύεται μέσα από όλα τα μέσα προπαγάνδας. Κυκλοφορούν βιβλία για τις “ Φασιστικές Γενοκτονίες των Κομμουνιστών”, ” Το Ελληνικόν Ολοκαύτωμα 1941-1949 απ΄ τό ΚΚΕ – ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ” τη ‘ Μαύρη Βίβλο των εγκλημάτων τού ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ”, τον “Κομμουνισμό και το παιδομάζωμα”, το Συμμοριτοπόλεμο” κ.α. Παράλληλα με αυτή την άγρια επιθετική προπαγάνδα που απευθύνεται στα πιο καθυστερημένα τμήματα του λαού υπάρχει και η προπαγάνδα που περιγράφει το ΚΚΕ σαν κόμμα “που καπελώνει τις μάζες”, που έχει “αφεντικό” το Στάλιν, ή που εξωθεί τα πράγματα στα άκρα ώστε να οδηγήσει τις συνδικαλιστικές διαπραγματεύσεις σε συνδιαλλαγή κ.α.. Συκοφαντεί τους ηγέτες του, τη στάση του απέναντι στα λαϊκά προβλήματα και τους αγώνες του. Κάθε φορά που επιτρέπουν οι συνθήκες η αστική τάξη χρησιμοποιεί εκτός από την ψυχική βία και τη σωματική βία επιδιώκοντας οι κομμουνιστές να αποκηρύξουν την ιδεολογία τους.
Σε θεωρητικό επίπεδο ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα καλύπτει όλο χώρο της γνώσης. Επειδή δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει με λογικά, επιστημονικά επιχειρήματα την κομμουνιστική ιδεολογία χρησιμοποιεί την παλιά μέθοδο: Πρώτα τη διαστρεβλώνει και ύστερα με άνεση…τη συντρίβει. Αναφέρουμε για παράδειγμα την κλασσική λαθροχειρία των αστών οικονομολόγων αναφορικά με το θεσμό της “ιδιοκτησίας”. Ενώ ο μαρξισμός αναφέρεται στην κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, εκείνοι αναφέρονται σε κάθε μορφή ιδιοκτησίας. Ισχυρίζονται δηλαδή ότι “Αρχικά, θεμελιώδης αρχή του Κομμουνισμού είναι η κατάργηση του θεσμού της ιδιοκτησίας και η αντικατάστασή του από την κοινή κτήση και συνεπώς χρήση…. “ Αναφέρουν πως “καταργείται,κάθε μηχανισμός υπολογισμού του πραγματικού κόστους παραγωγής….” Συσκοτίζουν βασικές κατηγορίες όπως αυτή του κράτους ισχυριζόμενοι πως “η κατοχή των μέσων παραγωγής από το Κράτος ισοδυναμεί με την κατοχή των μέσων παραγωγής από ιδιώτες μειοψηφίας,οι οποίοι χρησιμοποιούν τον κρατικό μανδύα προασπίσεως των συμφερόντων τους εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Καταλήγουν έτσι στο “αβίαστο” συμπέρασμα πως ”οι προαναφερθέντες λόγοι είναι ορισμένοι ενδεικτικοί για τους οποίους ο Κομμουνισμός δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί πλήρως και αν εφαρμόζετο θα αυτοκαταστρέφετο”.
Στόχος η νόηση και η συνείδηση
Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα είτε επιθετική είτε συγκαλυμμένη στοχεύει και στο μυαλό και στη συνείδηση. Είναι ένα δηλητήριο που επιδρά σε όλες τις κατηγορίες του πληθυσμού. Στην επιθετική μορφή του τρομοκρατεί τις συνειδήσεις και τις προδιαθέτει αρνητικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας. Αυτή η μορφή αφορά στα πιο καθυστερημένα τμήματα του λαού, που δεν διαθέτουν επαρκείς γνώσεις και πείρα λαϊκών αγώνων. Η θρησκευτική αντικομμουνιστική προπαγάνδα διαμορφώνει με άθλια μυθεύματα και φοβίες ένα υπόστρωμα κατάλληλο να αξιοποιήσει το δίλημμα “με τον θεό ή με τον μαμμωνά (τον κομμουνισμό); Η πολιτική δηλαδή επιλογή “καπιταλισμός ή κομμουνισμός” μετατρέπεται σε θρησκευτική: “Πιστεύεις στο θεό (και θα κερδίσεις τον παράδεισο) ή είσαι αντίπαλος του θεού (και θα τιμωρείσαι αιώνια στην κόλαση).
Ο συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός διοχετεύεται σε συχνότερες και διαφορετικών μορφών δόσεις. Απευθύνεται σε όλα τα στρώματα, από εκείνα που έχουν στοιχειώδη ενημέρωση έως εκείνα που διαθέτουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Είναι συμπλήρωμα του επιθετικού κομμουνισμού και στοχεύει στο να κλονίσει ότι άφησε όρθιο ο επιθετικός κομμουνισμός στη συνείδηση και στο μυαλό. Οι αντιεπιστημονικές αλλά αληθοφανείς λαθροχειρίες του καλύπτουν όλους τους τομείς της γνώσης και δραστηριότητας, όπως η οικονομία, η φιλοσοφία, οι θετικές επιστήμες και οι τέχνες. Ακόμη και όταν δεν μπορεί να τεκμηριώσει αληθοφανή επιχειρήματα χρησιμοποιεί μεγάλους επιστήμονες και καλλιτέχνες, όπως είναι για παράδειγμα ο Αϊνστάιν ή ο Πικάσο και τους αποδίδει τσιτάτα, που άμεσα ή έμμεσα υποδηλώνουν το ψέμα πως ναι μεν αυτοί προήγαγαν τις επιστήμες και τις τέχνες, αλλά τελικά επέλεξαν τη θρησκευτική πίστη και την άρνηση του κομμουνισμού. Η ιστορία όμως επιβεβαιώνει ακριβώς το αντίθετο.
Τα κέντρα κατασκευής, οι μηχανισμοί, οι μορφές, οι ποικιλίες του αντικομμουνισμού είναι τόσες πολλές και τόσο πολυδαίδαλες, που μπορεί να θεωρηθεί ότι ο αντικομμουνισμός είναι η Τεχνική του Ψυχολογικού Πολέμου, που περιλαμβάνει όλες τις άλλες Τεχνικές.