Πρόκειται για μια μέθοδο που απευθύνεται σε ανυποψίαστους και απληροφόρητους ανθρώπους. Ο αντίπαλος χαρακτηρίζεται σαν εχθρός, στοχοποιείται και βάλλεται όχι με ουσιαστικά επιχειρήματα αλλά με μια πολεμική που ταιριάζει σε κακοποιά στοιχεία.
Η συνταγή αυτή μπορεί να αναλυθεί στα εξής στάδια: Πρώτα γίνεται ο ακριβής εντοπισμός του αντιπάλου, που θα χαρακτηρισθεί ως εχθρός. Ακολουθεί μια απλούστευση της περίπλοκης κατάστασης που βιώνει η κοινωνία, έτσι ώστε να γίνεται άμεσα αντιληπτή. Ο αντίπαλος χαρακτηρίζεται σαν εχθρός και καταγγέλλεται για αντεθνική δράση. Κατά συνέπεια η αντιμετώπιση του αντιπάλου πραγματοποιείται με τα μέσα που αντιμετωπίζεται ένας εχθρός. Η μοναδική λύση που προτείνεται στο λαό είναι “ή με μας ή με τον εχθρό”. Στην πραγματικότητα δηλαδή ο λαός είναι παγιδευμένος και δεν έχει εναλλακτική λύση.
Όσο χοντροκομμένη κι αν φαίνεται αυτή η τεχνική, η ιστορία δείχνει ότι η χρήση της από τις αστικές τάξεις όλων των χωρών, εφαρμόζεται διαρκώς και τα αποτελέσματά της είναι επώδυνα για τους λαούς. Δεν αφορά μικρά και επιμέρους ζητήματα, που θα μπορούσαν να λυθούν με κάποιου άλλου είδους ψυχολογική πίεση. Αφορά σημαντικά, γενικά, περίπλοκα θέματα. Οι διακυμάνσεις εξαρτώνται από το βαθμό που η αστική τάξη αισθάνεται την πίεση του λαϊκού κινήματος, ή θεωρεί ότι απειλούνται άμεσα κάποια σημαντικά συμφέροντά της, ή όταν αισθάνεται ότι απειλείται η ίδια η υπόστασή της. Τότε τσουβαλιάζει μαζί με τα κακοποιά στοιχεία όσους αγωνίζονται για το ψωμί τους, τα δικαιώματά τους, την ειρήνη, για ένα δικαιότερο κοινωνικό σύστημα και τους αντιμετωπίζει σαν εχθρούς
Η επιτυχία της εφαρμογής αυτής της τεχνικής στηρίζεται στο ότι το μυαλό του κοινού ανθρώπου προτιμά να αντιμετωπίζει ξεκάθαρες καταστάσεις, παρά περίπλοκες. Του είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει καταστάσεις για τις οποίες δεν έχει πλήρη εικόνα, ή δεν έχει επαρκείς γνώσεις, ή δεν διαθέτει αρκετή εμπειρία για την αντιμετώπισή τους Τον διευκολύνει να επιλέγει ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, το καλό και το κακό. Όσο λιγότερη ενημέρωση έχει, όσο πιο φοβισμένος είναι, τόσο πιο εύκολα αποδέχεται την χαλκευμένη επιλογή να διαλέξει ανάμεσα στο “φίλο” και στον “εχθρό”.
Ο μεγαλύτερος “εχθρός” για την αστική τάξη είναι το λαϊκό κίνημα η πρωτοπορία του οποίου είναι οι κομμουνιστές. Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός και οι κομμουνιστές χαρακτηρίζονται και αντιμετωπίζονται στον ένα ή τον άλλο βαθμό ως εχθροί του λαού.
Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα στην ιστορία.
Ο βραβευμένος με το Νόμπελ Βρετανός Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ κατήγγειλε: “Ένας κομμουνιστής μοιάζει με κροκόδειλο. Όταν ανοίγει το στόμα του δεν ξέρεις αν είναι για να χαμογελάσει ή να σε κατασπαράξει”. Θεωρούσε πάντα λάθος τη συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την αντιμετώπιση του γερμανικού φασισμού. Δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Ο ίδιος είχε επίγνωση του ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αναχαιτίσει τον άξονα, καθυστέρησε όσο μπορούσε περισσότερο το άνοιγμα δευτέρου πολεμικού μετώπου μέχρι το 1943 για να βγει όσο το δυνατόν πιο αδύνατη η Σοβιετική Ένωση από τον πόλεμο. Μετά τον πόλεμο αναγνώρισε σαν λάθος τη συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, έπρεπε δηλαδή να συμμαχήσει με τη ναζιστική Γερμανία εναντίον του κοινού εχθρού, του κομμουνισμού.
Όλοι λίγο ως πολύ οι Αμερικανοί ηγέτες κινήθηκαν στα ίδια πλαίσια. “Η Σοβιετική Ένωση είναι η αυτοκρατορία του Κακού και ο κομμουνισμός είναι η εστία του Κακού στον σύγχρονο κόσμο” δήλωνε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, που διατέλεσε Αμερικανός πρόεδρος από το1981-1989.
Όλες οι θρησκείες στοχοποιούν τον κομμουνισμό σαν εχθρό. Η εκκλησία διακηρύττει: “Ο κομμουνισμός είναι απάνθρωπη αίρεση και κίνημα ασυμβίβαστο με την ιδιότητα του Ορθόδοξου Χριστιανού”.
Εφαρμογή στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα όλοι οι “Εθνάρχες” και πολιτικοί ηγέτες της αστικής Δημοκρατίας στοχοποιούν σε μόνιμη βάση τον κομμουνισμό σαν εχθρό του λαού. Ωμά και ξεκάθαρα ο Γεώργιος Παπανδρέου υπέγραψε το 1965 την εγκύκλιο Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010 που ανέφερε πως “Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του έθνους και της Δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να καταστεί συνείδησις της Νέας Γενεάς. Ο Εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν”.
Οι δικτατορίες που επιβλήθηκαν στο Ελληνικό λαό από το Μεταξά (4 Αυγ. 1936) και τους Συνταγματάρχες (21 Απρ. 1967) είχαν στόχο “να αποτρέψουν την κατάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές”. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα εξακολουθεί να στοχοποιείται ο κομμουνισμός και οι κομμουνιστές με τα ίδια επιχειρήματα. Από τη μια μεριά παραθέτουν τον Ελληνισμό και από την άλλη τον Κομμουνισμό: Αμέτρητα είναι τα θρησκευτικά και πολιτικά έντυπα, τα κηρύγματα, οι κατηχήσεις του τύπου: “Ο κομμουνισμός μισεί τον ελληνισμό. Το κομμουνιστικό προλεταριάτο είναι ορκισμένος εχθρός του ελληνισμού – Κομμουνισμός, η μήτρα του Ναζισμού. – Όποιος ψάξει λίγο το παρελθόν θα δει ότι ο Κομμουνισμός γέννησε και τον Φασισμό και τον Ναζισμό”.
Όσο γελοίοι και χοντροκομμένοι κι αν φαίνονται αυτοί οι χαρακτηρισμοί τελικά φυτρώνουν στο πρόσφορο έδαφος, που έχει καλλιεργήσει η παιδεία, η εκκλησία, ο κρατικός μηχανισμός και τα ΜΜΕ, ώστε να γίνονται αποδεκτές οι πιο επικίνδυνες αντιλαϊκές πολιτικές.