Στο θερμό πόλεμο κλασσική τακτική με εξαιρετικά αποτελέσματα είναι ο αποπροσανατολισμός του εχθρού. Ο εχθρός να προσανατολίζει τα πυρά του σε λάθος κατεύθυνση. Στο ψυχολογικό πόλεμο το ίδιο: Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τη μέθοδο του αποπροσανατολισμού του εχθρού-λαού.
Πρόκειται για την προσπάθειά της να στρέφονται τα πυρά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της προς άλλες κατευθύνσεις και όχι προς τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη. Παραπλανά τις λαϊκές δυνάμεις να ακολουθούν δύσβατα και αδιέξοδα μονοπάτια, κατευθύνσεις που τις απομακρύνει από το στόχο τους, ώστε να τις διασπάσει, να τις κάνει πιο αδύνατες, πιο ευάλωτες, λιγότερο απειλητικές. Αντί δηλαδή να στοχεύουν τον ταξικό αντίπαλο να στοχεύουν τη σκιά του. Αντί να πολεμούν την αρρώστια να πολεμούν τα συμπτώματά της. Αντί να έχουν σταθερά στραμμένο το μέτωπο ενάντια στον καπιταλισμό να είναι στραμμένο στα παράγωγά του, στους εκπροσώπους του, στους μηχανισμούς του, στους “κακούς καπιταλιστές”.
Η ιστορία διδάσκει.
Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο εύρος, στο βάθος και στα εγκληματικά αποτελέσματα της τεχνικής του αποπροσανατολισμού. Παραπλανώντας το γερμανικό λαό με υποσχέσεις για οικονομική κυριαρχία και ευημερία ο ναζισμός προκάλεσε στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες ζημιές. Στη χώρα μας, με το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, που στην ουσία ήταν το όραμα της ελληνικής αστικής τάξης για οικονομική ανάπτυξη , παραπλανήθηκε ο ελληνικός λαός με αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρούς και εκπατρισμένους κατά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο στην υπηρεσία του αποπροσανατολισμού.
Στη σημερινή πολιτική ζωή η γενική ρότα της αστικής προπαγάνδας είναι να μένει ο λαός με την εντύπωση πως για τα βάσανά του φταίνε οι ξένοι, οι Ευρωπαίοι εταίροι, οι ανίκανες κυβερνήσεις, τα λαμόγια, τα γκόλντεν μπόις, οι άτολμοι πολιτικοί, οι κακοί σύμβουλοι, τα ανίκανα στελέχη, οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι απατεώνες, οι μετανάστες, δηλαδή όλοι εκτός από το κοινωνικό σύστημα που γεννά όλους αυτούς. Ο αποπροσανατολισμένος λαός στρέφει την προσοχή του στη δίωξη αυτών των ενόχων, εναποθέτει τις ελπίδες του σε νεόκοπους σωτήρες και τεχνοκράτες και μένει στο απυρόβλητο το κοινωνικό σύστημα, που τα γεννά.
Την καθημερινή φροντίδα για την παραπλάνηση των εργαζομένων την έχουν αναλάβει σε 24ωρη βάση τα ΜΜΕ, μέσα από τα δελτία ειδήσεων, τις συζητήσεις, τις παρεμβάσεις των “ειδικών” και των εμπειρογνωμόνων”, των λαϊκιστών στα πρωινάδικα, των σοβαροφανών και αμερόληπτων δημοσιογράφων και των διαφόρων προσκεκλημένων στα τηλεοπτικά “παράθυρα”. Ο αποπροσανατολισμός ενισχύεται μέσα από την αξιοποίηση ύποπτων δημοσκοπήσεων, μέσα από ντοκιμαντέρ και εκπομπές με ιστορικό και καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Κατευθύνουν το λαό στην ανοχή, την ψευτοδιαμαρτυρία, την ψευτοεπανάσταση, την αυταπάτη, την απαισιοδοξία, την απάθεια, το ραγιαδισμό, και τις αδιέξοδες αντιλήψεις και μορφές αγώνα.
Η ίδια τεχνική είναι διάχυτη και στο διαδίκτυο. Ατέλειωτα είναι τα δημοσιεύματα και τα ηλεκτρονικά μηνύματα με παραινέσεις στους νεοέλληνες να μιμηθούν τη σοφία των αρχαίων προγόνων τους. Να εγκαταλείψουν το κυνήγι των υλικών αγαθών και να επιδιώξουν την επουράνια βασιλεία. Να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα δια της ελεημοσύνης, της αγαθοεργίας, της προσευχής και της νηστείας. Να προστατεύσουν τις ζωές τους, το μέλλον τους, τη φύση στρέφοντας την εμπιστοσύνη και τη δραστηριότητά τους προς τις φιλανθρωπικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες
Στήριγμα και αρωγό έχουν τις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους αναγράφοντας συνθήματα όπως “να φύγει η κυβέρνηση”, “κάτω οι κλέφτες”, “απολύστε την τρόικα”. Αντί να έχουν συνθήματα με ταξικό προσανατολισμό χτυπούν τύμπανα και οι εργαζόμενοι κάνουν φασαρία με σφυρίχτρες και καραμούζες, εκτοξεύουν ζαρζαβατικά και βρισιές, δηλαδή εκτονώνουν την αγανάκτησή τους με ανώδυνο για την αστική τάξη τρόπο. Ταυτόχρονα υπογράφουν συμβάσεις για μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων συμβουλεύοντας τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο διότι το δικό τους καλό συμπίπτει με το καλό της επιχείρησης, “που τους δίνει ψωμάκι να φάνε”.