Σημαντική βοήθεια στην καπιταλιστική προπαγάνδα προσέφερε η Σχολή της Φρανκφούρτης που ιδρύθηκε το 1923 από φιλοσόφους-κοινωνιολόγους της εποχής όπως οι Χόρκχαϊμερ, Αντόρνο και Μαρκούζε. Ξεκίνησε με μια κοινωνική ανάλυση για τον 20 αιώνα και κατέληξε σε ένα συνδυασμό πολιτικών, καλλιτεχνικών, ψυχολογικών και άλλων απόψεων, που ενώ καταγγέλλουν τα συμπτώματα του καπιταλισμού κατά βάθος τον υπηρετούν.
Ιδρυτής της Σχολής ήταν ο Γερμανοεβραίος φιλόσοφος Μαξ Χόρκχαϊμερ που συνεργάστηκε με τον Αντόρνο. Ο Μαρκούζε που κατά τη νεανική εξέγερση της δεκαετία του ‘60 στη Γαλλία πίστεψε στο θαύμα της αυθόρμητης αλλαγής της συνείδησης των εργαζομένων δεν επαληθεύτηκε. Στην ίδια κατεύθυνση της άρνηση της ταξικής πάλης κινήθηκε και ο Ζ. Λ. Σερβάν Σρεμπέρ, που υπηρετώντας το καπιταλισμό φρόντιζε επιμελώς να τον αποφεύγει σαν όρο.
Οι εκπρόσωποι της σχολής αυτής υπερασπίστηκαν την πολιτική του New Deal, δηλαδή την επίθεση του επιχειρηματία Ford στη Μαρξιστική θεωρία. Θεώρησαν ότι οι Χολιγουντιανές ταινίες, τα ΜΜΕ και η διαφήμιση έμοιαζαν με τη Ναζιστική προπαγάνδα, ότι τα ΜΜΕ είναι εργαλεία κυριαρχίας και οργάνωσης “των από πάνω” και πως ο ανθρωπισμός θα διατηρηθεί αν καταστραφεί η βιομηχανία της κουλτούρας. Ο ανθρωπισμός γι αυτούς είναι μια αφηρημένη έννοια, που καθορίζεται μόνο από το επίπεδο γνώσεων και αναλλοίωτες αξίες που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Τοποθετώντας δηλαδή τις ανθρώπινες αξίες σε μεταφυσικό επίπεδο ουσιαστικά αγνοούν ότι αυτές ανήκουν στο εποικοδόμημα, που δημιουργείται πάνω στην εκάστοτε υλική βάση της κοινωνίας.
Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και στην αρχή του 21ου η αστική προπαγάνδα τροφοδοτήθηκε από σύγχρονους ψυχαναλυτές, φιλοσόφους και κοινωνιολόγους, που παρά τις φαινομενικές διαφορές τους κατά βάση κινούνται στην ίδια ρότα με τους κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού. Ο Α. Τσόμσκι θεωρείται στις ΗΠΑ αυθεντία στην “αναλυτική φιλοσοφία” και οι απόψεις του χρωματίζονται από μια σοσιαλιστική ορολογία, δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό σαν κοινωνικό σύστημα αλλά αμφισβητούν τις δομές και τη λειτουργία του. Καταδίκαζε τον “Σοβιετικό ιμπεριαλισμό”, πήρε μέρος σε ακτιβιστικές δραστηριότητες ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και εξάσκησε κριτική στους επιθετικούς πολέμους των ΗΠΑ. Οι απόψεις του προβάλλονται από τα διεθνή ΜΜΕ και το διαδίκτυο σαν “επαναστατικές”, ενώ κατά βάση συσκοτίζουν το πρόβλημα και εγκλωβίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε αδιέξοδα μονοπάτια. Αιχμή του δόρατος της “προοδευτικής” πρότασης του Τσόμσκι για την κατάργηση των καπιταλιστικών αδιεξόδων και την αντιμετώπιση του “κομμουνιστικού κινδύνου” είναι η ελαχιστοποίηση του κράτους και η κατάργηση της εξουσίας των μάνατζερς της αμερικανικής κοινωνίας και τον ομολόγων τους στη μεταπολεμική Σοβιετική Ένωση.
Η “αριστερή”, “προοδευτική” αυτή συνταγή προωθείται με το περιτύλιγμα της έννοιας της “ελευθερίας” και από κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού. Η λέξη “ελευθερία”, που έχει βαθιές ρίζες στην ψυχή των λαϊκών ανθρώπων χρησιμοποιείται σαν ψυχολογικό όπλο και για τη λαϊκή εξαθλίωση και για την αποτροπή της απόκτησης της πραγματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Εκσυγχρονιστής του Μαρξισμού θεωρείται και ο Ρέητς, που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος για να αλλάξει την ποιότητα της ζωής του θα πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξει την κουλτούρα του. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για διαφορετική άποψη από αυτήν που εκφράζουν όλοι όσοι δεν αποδέχονται την υλική βάση των προβλημάτων αλλά κινούνται μέσα στη μεταφυσική σκέψη προσπαθώντας να βρουν εξηγήσεις στα κοινωνικά προβλήματα και να δώσουν κάποιες συνταγές.
Σε άμεση αντιπαράθεση με το Μαρξισμό εξακολουθούν από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα να εμφανίζονται και διάφορες “εκσυγχρονιστικές” θεωρίες του μαρξισμού. Ο “Δυτικός Μαρξισμός” σε αντιπαράθεση με το Μαρξισμό της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή με τις βασικές αρχές του Μαρξισμού, ο γαλλικής προέλευσης “Στρουκτουραλιστικός Μαρξισμός” της δεκαετίας ‘60-’70 που είναι ένα κράμα κοινωνιολογίας, ανθρωπολογίας, γλωσσολογίας και σημειολογίας, ο αμερικάνικος Ντελεονιστικός Μαρξισμός, που είναι ένας τύπος συνδικαλιστικής δράσης και αρνείται βασικές αρχές όπως το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο “Αυτονομιστικός Μαρξισμός”, που παραπέμπει σε δήθεν “μοντέρνες” αυτονομιστικές θεωρίες και άλλοι τέτοιοι “μαρξισμοί”. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον “Ουμανιστικό Μαρξισμό”, που στηρίζεται σε μια προσπάθεια να αντιπαρατεθεί ο Μαρξισμός σε έναν άλλο “Μαρξισμό, που στηρίζεται στις εργασίες που έκανε ο Μαρξ στα πρώτα βήματα της ωρίμανσής του.