Μία κατηγοριοποίηση της προπαγάνδας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι ο διαχωρισμός της σε Λευκή, Μαύρη και Κίτρινη (Γκρίζα).
Λευκή ονομάζεται η προπαγάνδα που αναφέρει καθαρά την αληθινή πηγή της και τους σκοπούς της. Τέτοιας μορφής προπαγάνδα είναι η κομμουνιστική προπαγάνδα.
Μαύρη προπαγάνδα ονομάζεται η ψεύτικη πληροφορία, που υποτίθεται ότι προέρχεται από τον αντίπαλο, ενώ στην πραγματικότητα έχει κατασκευαστεί από τον προπαγανδιστή. Οι σκοποί, η σημασία και η ταυτότητα της Μαύρης προπαγάνδας δεν αποκαλύπτονται. Ο τύπος αυτός της προπαγάνδας παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον πόλεμο, επειδή ρίχνει το ηθικό του εχθρού και παραπλανά τον αντίπαλο σε άστοχες πολεμικές ενέργειες. Η πιο Μαύρη Προπαγάνδα είναι αυτή που προέρχεται από κυβερνητικούς Μαύρους μηχανισμούς και στη συνέχεια διοχετεύεται σε Λευκούς μηχανισμούς.
Ο στόχος της Μαύρης προπαγάνδας, δηλαδή αυτός που την υφίσταται δεν αντιλαμβάνεται ότι κάποιος προσπαθεί να τον επηρεάσει, δεν καταλαβαίνει ότι ωθείται προς την κατεύθυνση, που έχει επιλέξει ο προπαγανδιστής, ότι αποτελεί στόχο μιας ψυχολογικής επιχείρησης. Η Μαύρη προπαγάνδα έχει στόχο το διασυρμό, τη συκοφάντηση και τη δυσφήμιση του αντιπάλου. Περιέχει ψέμματα, ταχυδακτυλουργίες και κατασκευασμένες πληροφορίες, που πρέπει να γίνουν αποδεκτές από το θύμα. Ποντάρει στην καλοπιστία του στόχου να αποδεχθεί την πηγή από την οποία προέρχεται.
Οι αστικές κυβερνήσεις καταφεύγουν σε ολοένα και μεγαλύτερη χρήση της Μαύρης προπαγάνδας, που γίνεται δυσκολότερα αντιληπτή. Όταν αποκαλύπτεται η δράση της προκαλεί απέχθεια στο λαό, που έχει όμως προσωρινό χαρακτήρα, διότι ο λαός αγνοεί την ταξική της φύση και τον απώτερο σκοπό της. Έτσι ο λαός ξεχνά και ξαναπέφτει σύντομα θύμα της επόμενη Μαύρης προπαγάνδας.
Αυτού του είδους η προπαγάνδα προβάλλει σαν αληθινό εκείνο που ο στόχος της ακόμη και αν το αντιληφθεί δεν έχει την ικανότητα να αποδείξει πως είναι ψεύτικο. Οι “ψίθυροι” είναι συχνά μια μορφή καλά προετοιμασμένης και στοχευμένης Μαύρης προπαγάνδας. Οι ψίθυροι χρησιμοποιούνται συχνά με διπλωματικές ή άλλες μορφές, όπως “ανεπιβεβαίωτη πληροφορία”, “αξιωματούχοι αναφέρουν…”, “πηγή που δεν επιθυμεί να αποκαλυφθεί το όνομά της”, κ.α. Η Μαύρη προπαγάνδα δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει ότι αυτά που λέει είναι αλήθεια. Αφήνει στο θύμα της αν αμφιβάλλει, να αποδείξει πως είναι ψέμα. Αν είναι απόλυτα αναγκαίο προβάλλει αβάσιμες, ψεύτικες, ανυπόστατες, χαλκευμένες αποδείξεις. Προκειμένου να πετύχει το σκοπό της πολεμά τη λογική, εκμεταλλεύεται το συναίσθημα και χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους και συγκαλυμμένες ψυχολογικές τεχνικές επηρεασμού του θύματος.
Ανάμεσα στη Λευκή προπαγάνδα και τη Μαύρη προπαγάνδα υπάρχει και η Γκρίζα προπαγάνδα, που δεν αναφέρει από ποια πηγή προέρχεται. Εκτός από αυτή τη διαφορά μοιάζει με τη Μαύρη προπαγάνδα γιατί χρησιμοποιεί παρόμοιες τεχνικές και έχει τους ίδιους στόχους.
Η Γκρίζα προπαγάνδα ονομάζεται και “Κίτρινη προπαγάνδα”. Ο όρος “κίτρινος τύπος” και «κίτρινη δημοσιογραφία» ξεκίνησε από το χώρο της δημοσιογραφίας (αρχικά, στις εφημερίδες, στην συνέχεια όμως συμπεριέλαβε όλο το δημοσιογραφικό φάσμα) και είναι συνώνυμη της ανηθικότητας. Η γέννηση του όρου αυτού, ανάγεται στα τέλη του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ. Εκείνη την εποχή, έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα έντονα σημάδια ανταγωνισμού ανάμεσα στις εφημερίδες, που ψάχνουν να βρουν τρόπους για ν’ αυξήσουν την κυκλοφορία τους, μέσω συνταρακτικών ειδήσεων και σκανδάλων κάθε είδους.
Το 1895 στην εφημερίδα «Ο Κόσμος της Νέας Υόρκης» (New York World), κάνουν την εμφάνισή τους, σύντομες έγχρωμες εικονογραφημένες ιστορίες με τίτλο «Hogan’s Alley». Δημιουργός τους ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της τέχνης των κόμικς, ο Αμερικανός Richard F. Outcault, ο οποίος δημιούργησε ένα τύπο μικρού χαμογελαστού φαλακρού πονηρού παιδιού, που φορούσε κίτρινο φόρεμα και ονομαζόταν “Κίτρινο Παιδί”. Η εμπορική επιτυχία των εικονογραφημένων ιστοριών με το Κίτρινο Παιδί βρήκε μιμητές και χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο στον εκδοτικό ανταγωνισμό, απ’ όπου και γεννήθηκαν οι όροι “κίτρινος τύπος” και “κίτρινη δημοσιογραφία”. Ο Κίτρινος τύπος μέχρι σήμερα προβάλλει με πηχυαίους τίτλους ψευδείς ειδήσεις, υπερβολές, σκάνδαλα, ασήμαντα γεγονότα, δηλώσεις και αναλύσεις ψευτο-ειδικών και απευθύνεται στα πιο καθυστερημένα ιδεολογικά στρώματα του λαού. Δραματοποιεί καταστάσεις, βγάζει φιλολαϊκές, “αντισυστημικές” κορώνες, παίρνει με αγανάκτηση το μέρους του “λαουτζίκου” προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην αστική τάξη.
Η αστική προπαγάνδα χρησιμοποιεί και τις τρεις μορφές προπαγάνδας ανάλογα με τις ανάγκες της και το στόχο, που έχει επιλέξει.