image_print

Οι φασίστες του Φράνκο σαν σήμερα, 19 Αυγούστου 1936, δολοφόνησαν τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον Ισπανό αντιφασίστα ποιητή που συμπαρατάχθηκε με τους Δημοκρατικούς και υπερασπίστηκε τους αδικημένους όπου γης, “τους νέγρους που μαζεύουν τα πτυελοδοχεία, τα αγόρια που τρέμουνε κάτω από τους διευθυντές, τις γυναίκες τις πνιγμένες μες στα ορυκτέλαια”.

Το πτώμα του δε βρέθηκε ποτέ. Το μήνυμά του όμως για μια δίκαιη ανθρωπότητα, γεμάτη έρωτα για τις ομορφιές της γης γλυκαίνει τις καρδιές των ανθρώπων και περισσότερο αυτών που αγωνίζονται για ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.

Από τον πύργο του κτηρίου Κράισλερ

Η αγάπη βρίσκεται στις σκισμένες από την δίψα

σάρκες Στο μικρούλικο καλύβι που παλεύει την πλημμύρα.

Η αγάπη βρίσκεται μέσα στους λάκκους

Όπου παλεύουνε με τα ερπετά της πείνας,

Στην θλιμμένης θάλασσα όπου νανουρίζονται τα

κουφάρια γλάρων. Στο αιχμηρό φιλί το σκοτεινό κάτω

από τα μαξιλάρια

Μα ο γέρος με τα διάφανα τα

χέρια Θα πει: αγάπη, αγάπη,

αγάπη

Με τις επευφημίες εκατομμυρίων μελλοθανάτων.

Θα πει: αγάπη, αγάπη, αγάπη

Μες στο χρυσοΰφαντο λαμέ που τρέμει από τρυφερότητα

Θα πει: ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη

Μέσα στην λάμψη μαχαιριών και σε πεπόνια από δυναμίτη

Θα πει: αγάπη, αγάπη, αγάπη

Μέχρι που να γίνουνε τα χείλη του ασημένια.

Μέχρι τότε, αχ, μέχρι τότε

Οι νέγροι που μαζεύουν τα πτυελοδοχεία

Τα αγόρια που τρέμουνε κάτω από τους διευθυντές

Οι γυναίκες οι πνιγμένες μες στα ορυκτέλαια

Το μέγα πλήθος του σφυριού, του βιολιού ή του σύννεφου

Πρέπει να κραυγάζει αν και του τινάζουν τα

μυαλά πάνω στον τοίχο

Πρέπει να κραυγάζει απέναντι από τους θόλους

Πρέπει να κραυγάζει τρελό από την φωτιά

Πρέπει να κραυγάζει τρελό από χιόνι

Πρέπει να κραυγάζει με το κεφάλι γεμάτο κόπρανα

Πρέπει να κραυγάζει με φωνή σπαρακτική.

Ώστε οι πόλεις να τρέμουν σαν τα κορίτσια

Και να γκρεμίσουνε οι φυλακές του λαδιού και της μουσικής

Γιατί θέλουμε το καθημερινό ψωμί μας

Ανθό του σταριού με διαρκή συγκομιδή τρυφερότητας

Γιατί θέλουμε να εκπληρωθεί της γης η θέληση

Που δίνει τους καρπούς της για όλους.

 

Από τον πύργο του κτηρίου Κράισλερ

image_print