Δεν είναι εύκολα τα πράγματα γι αυτούς που αγωνίζονται για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Καθόλου εύκολα όμως δεν είναι ούτε για τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που από τη μια εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” κι από την άλλη ζει με τον φόβο μιας μαζικής παγκόσμιας αφύπνισης.
Να θυμηθούμε τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, ορκισμένο εχθρό της Σοβιετικής Ένωσης, πρώην σύμβουλο εθνικής ασφαλείας Αμερικανών προέδρων, ο οποίος πριν πεθάνει σε ηλικία 89 ετών έλεγε: “Προβληματίζομαι βαθύτατα διότι μια πολύ ασαφής συναισθηματικά δηλωμένη ημι-θεολογικά προσδιορισμένη διάγνωση της κεντρικής παγκόσμιας απειλής παρεμποδίζει την εθνική μας ικανότητα να κατανοήσουμε την άνευ προηγουμένου πρόκληση που προκύπτει στην εποχή μας από μια μαζική, παγκόσμια αφύπνιση η οποία παρεμποδίζει την ικανότητά μας ν΄ αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την παγκόσμια πολιτική αναταραχή που προκαλεί αυτή η αφύπνιση”.
Σιβυλλική η ρήση του, αλλά αρκετή για να γίνει αντιληπτό ότι η παντοδυναμία της αποκαλούμενης “παγκοσμιοποίησης” αλα-ΗΠΑ σήμερα βρίσκεται σε αμφισβήτηση. Άλλωστε ο Μπρεζίνσκι είχε ο ίδιος προφητεύσει ότι η παντοδυναμία των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να κρατήσει πάνω από μία γενιά, εννοώντας τη γενιά που σήμερα πνέει τα λοίσθια.
Ο Μπρεζίνσκι ήταν βασικός αρχιτέκτονας της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία, της “άνοιξης” της Πράγας και της επιθετικής πολιτικής για την πρόκληση ρηγμάτων ανάμεσα στις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ανέπτυξε τη θεωρία της “νέας πλανητικής συνείδησης”, που είναι η προσπάθεια του ιμπεριαλισμού να ξεριζώσει τα “εθνικά χρώματα” των διαφόρων χωρών στον πολιτισμό και να τα αντικαταστήσει με την παγκόσμια ομοφωνία και αρμονία της αποκαλούμενης “τεχνοτρονικής κοινωνίας”.
΄ Η βασική αυτή κατεύθυνση εξακολουθεί να υλοποιείται στον ένα ή τον άλλο βαθμό από τις κυβερνήσεις όλων των καπιταλιστικών χωρών. Οι πολιτικές τους αποφάσεις και οι χρηματοδοτήσεις υποπροϊόντων που επηρεάζουν αρνητικά τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων κινούνται ακριβώς με αυτά τα κριτήρια προκειμένου αξιοποιώντας όλους τους μηχανισμούς που έχουν στη διάθεσή τους να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους. Οι σημερινοί πόλεμοι σε Ουκρανία και Παλαιστίνη μπορεί να χαρακτηρίζονται σαν επίδειξη της Αμερικανικής ισχύος, κατά βάση όμως κρύβουν την αγωνία αμφισβήτησης της παντοδυναμίας της.
Δεν ήταν όμως αυτός ο κύριος φόβος του Μπρεζίνσκι. Ομολογούσε ότι είναι ο κίνδυνος ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος από μια μαζική παγκόσμια αφύπνιση. Και δεν είχε άδικο. Η ιστορία διδάσκει πως οι λαοί γράφουν την ιστορία με νίκες και με πισωγυρίσματα. Τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντά των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα των παγκόσμιων αγορών δημιουργούν τους όρους και τις σχέσεις νάρκες, που έγραφε ο Μαρξ, για την ανατροπή του συστήματος, αλλά το παγκόσμιο λαϊκό κίνημα μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης του 1990 δεν έχει αποκτήσει ακόμα το μπόι που απαιτείται για την τελική επίθεση κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η παρακαταθήκη όμως από τη συσσωρευμένη ιστορική πείρα των αγώνων αποτελεί την μαγιά που μπορεί να μετατρέψει αυτό που φοβάται ο ιμπεριαλισμός σε πραγματικότητα.
Κάτι λοιπόν “μυρίστηκε ο Μπρεζίνσκι. Αυτό το κάτι για να αποτελέσει βασικό περιεχόμενο ιστορικής κίνησης και να οδηγήσει σε μια νέα κοινωνία απαιτεί την ενεργητική παρέμβαση των λαϊκών μαζών με τη συνειδητή και οργανωμένη πάλη τους για την κατάληψη τόσο της πολιτικής όσο και οικονομικής εξουσίας.