Με περιέργεια και λίγη καχυποψία είναι αλήθεια ξεκίνησα την παρακολούθηση της Ισραηλινής σειρά “Το μάθημα” στο ΕΡΤΦΛΙΞ : Πρωταγωνιστής της ένας καθηγητής που διδάσκει πολιτική αγωγή στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Άνθρωπος που τιμά πραγματικά το επάγγελμα του δασκάλου, ανθρωπιστής και ειρηνιστής. Δύσκολα και τα δύο σε μια κοινωνική πραγματικότητα που ο πόλεμος άρα και το μίσος απέναντι στον άλλον είναι η κανονικότητά της.
Τα παιδιά τελειώνοντας τη σχολική χρονιά θα καταταγούν στον ισραηλινό στρατό. Κορίτσια κι αγόρια θα πάρουν το τουφέκι για να υπερασπίσουν αυτά που τους δίδαξαν ότι έχουν τη μέγιστη αξία για τους ίδιους και τη χώρα τους. Η προσπάθεια του καθηγητή να μεταγγίσει στις ψυχές και στο μυαλό τους αξίες που έρχονται σε αντίθεση με την περιρρέουσα στρατοκρατούμενη ατμόσφαιρα, λογικό είναι πως θα δημιουργήσει εντάσεις και αντιπαλότητες.
Οι μαθητές του εμφορούμενοι από ιδέες και αρχές που τους κάνουν να βλέπουν με εχθρότητα και φοβερή προκατάληψη ό,τι αραβικό κινείται γύρω τους, θεωρούν σχεδόν προδοτική τη φιλειρηνική στάση του καθηγητή τους. Αρνούνται τη λογική της συνδιαλλαγής και της κατανόησης των θέσεων της απέναντι πλευράς και συναινούν σε ενέργειες που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν από βίαιες έως εγκληματικές. Καθώς στο πολιτικό-ιδεολογικό κομμάτι του έργου εμπλέκονται και ψυχολογικές συνιστώσες και τραύματα οικογενειακής φύσεως η πλοκή αποκτά ενδιαφέρον και σε κρατά σε πνευματική και συναισθηματική εγρήγορση έως και το τέλος.
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε “ειρηνική” περίοδο πριν ακόμα ξεκινήσει ο πόλεμος στη Γάζα, οπότε και οι αντιπαραθέσεις δεν προβάλλονται ιδιαίτερα οξυμένες, μπορούμε και κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας της ισραηλινής κοινωνίας, όπως δημιουργήθηκε από την αρχή της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ και διαμορφώθηκε με τις επεκτατικές επιθέσεις και τους βίαιους εποικισμούς του στα αραβικά εδάφη.
Το εκπαιδευτικό σύστημα εργαλείο της ιδεολογίας αυτού του κράτους αποδεικνύεται ανίκανο να χειριστεί το δύσκολο θέμα της διαμόρφωσης της συνείδησης της νέας γενιάς στα πλαίσια μιας έστω στοιχειώδους ανθρώπινης ηθικής. Οι οικογένειες των μαθητών αδυνατώντας να συμβάλουν στη λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους πυροδοτούν ακόμα πιο εκρηκτικές καταστάσεις. Και ο κατηγορούμενος πρωταγωνιστής καθηγητής; Παγιδευμένος μέσα σ ένα κοινωνικό γίγνεσθαι τελείως αντίθετο με τις αρχές και τους αξιακούς κώδικες που πρεσβεύει, επιλέγει τελικά από τη συνθηκολόγηση την αποστράτευση.
Ένα κουβάρι από άλυτα προβλήματα, που σαν γάγγραινα μολύνουν και νεκρώνουν κάθε υγιή ανθρώπινο ιστό, ο φόβος, η έχθρα, το μίσος, η εκδικητικότητα, καταστρέφει παρόν και μέλλον αφανίζοντας λαούς, οδηγώντας σε φρικτές γενοκτονίες..
Είναι άραγε αυτές οι εγκληματικές συμπεριφορές στο DNA των Ισραηλινών; Μήπως ο αυτοαποκαλούμενος “περιούσιος” λαός του Ιεχωβά έχει μετατραπεί σε κτηνώδη αγέλη υπανθρώπων; Η ιστορία έχει αποδείξει πως το εγκληματικό χέρι των ανθρώπων το οπλίζει το καπιταλιστικό σύστημα, που για να συνεχίσει να υπάρχει δε διστάζει μπροστά σε τίποτα.
Ο Γκράμσι τον περασμένο αιώνα έγραφε: “Ο παλιός κόσμος πεθαίνει, ο νέος αργεί να γεννηθεί και στο λυκόφως αυτό εμφανίζονται τα τέρατα». Γι αυτό και πριν τα τέρατα καταστρέψουν την ανθρωπότητα, χρέος μας να φέρουμε στον καθημαγμένο από τη βία και τον πόλεμο πλανήτη μας το νέο εξανθρωπισμένο κόσμο της ειρήνης και της δικαιοσύνης όσο γίνεται πιο γρήγορα. Μπορούμε.