Τους έχω σιχαθεί όλους

“Τους έχω σιχαθεί όλους”, λέμε συχνά με αγανάκτηση. Δεν αντέχουμε πια να ακούμε και να ξανακούμε τις κάλπικες υποσχέσεις των κομμάτων που μας κυβερνούν εδώ και 50χρόνια. Τα κόμματα αυτά ονόματα αλλάζουν, ηγέτες αλλάζουν, νέες κολιγιές κάνουν με τους εκάστοτε παρατρεχάμενους αλλά η πολιτική τους στρέφεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εναντίον μας. Όλα τα λεγόμενα “κόμματα εξουσίας” υπηρετούν πιστά το ίδιο αφεντικό, το κεφάλαιο και καταδυναστεύουν πάντα το ίδιο θύμα: τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον μικροεπαγγελματία.

Και πάνω στην αγανάκτησή μας θέλουμε να τους δώσουμε μια μούντζα και να μην πάμε να ψηφίσουμε. Η επιλογή αυτή απασχολεί τόσο τους απογοητευμένους από την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, όσο και τους “υπερεπαναστάτες” που θεωρούν ότι πρέπει να κάνουμε αποχή διότι ακόμη και με το λευκό νομιμοποιούμε απλώς την πολιτική του κεφαλαίου.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, έχει αποδείξει με σαφήνεια την άποψή του για το θέμα της Αποχής. Αποδεικνύει ότι δεν είναι καιροί για αποχές, παραιτήσεις και ιδιώτευση*. “Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες”, υποστηρίζει. “Πολλά πράγματα που δεν αλλάζουν τον κόσμο και όμως έχουν τη σημασία τους. Μια απεργία δεν αλλάζει τον κόσμο, ούτε μια διαδήλωση, ούτε κάποιος αγώνας μικρός ή μεγάλος. Αυτά τα μικρά όμως –και αναποτελεσματικά- είναι η φωνή των εργαζόμενων, είναι η διαμαρτυρία τους, είναι η διακήρυξη της αντιπαλότητας με την αδικία και την εκμετάλλευση, με το καθεστώς της καθημερινής ζωής τους. Αν έλειπαν όλα αυτά, τότε οι αγώνες τους, οι διαμαρτυρίες τους απλά δεν θα υπήρχαν. Θα ήταν μια ενδόμυχη πίκρα, μια αίσθηση απελπισίας που μόνο την υποταγή –προσαρμογή πείτε το αν θέλετε- θα μπορούσε να φέρει. Η φωνή είναι λόγος και ο λόγος δημιουργεί σχέσεις. Ενώνει δηλαδή τους ανθρώπους, τους φέρνει κοντά, τους κάνει να επικοινωνούν και να συνδέουν το ατομικό τους πρόβλημα με το γενικότερο, εκείνο των άλλων εργαζόμενων, τους καθιστά συλλογικό σώμα. Αυτό το συλλογικό σώμα, προϋπόθεση οργάνωσης είναι το πρώτο βήμα για την πολιτική διεκδίκηση. Αν δεν γίνει αυτό, τότε τα υπόλοιπα είναι μοναχικές αναζητήσεις –από εκείνες που δεν αφορούν την πολιτική.

Ας δούμε τις εκλογές ως κάτι παραπλήσιο. Πραγματικά αυτές οι διαδικασίες της αστικής «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», απευθείας προερχόμενες από τα «Κολέγια των Προυχόντων» της προεπαναστατικής Γαλλίας, δεν έχουν φτιαχτεί για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζόμενων και του λαού. Οι «προύχοντες» του σήμερα μας καλούν σε τακτά χρονικά διαστήματα να διαλέξουμε έναν από αυτούς για να νομιμοποιήσουν τις πολιτικές της τάξης τους, να εδραιώσουν την ταξική τους κυριαρχία. Σε όσους δεν αρέσει ετούτη η προσεκτικά προετοιμασμένη «επιλογή», οι διαδικασίες αυτές μπορούν και πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως μορφή αγώνα, ως μορφή πάλης. Μια ισχυρή φωνή ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με ετούτο το πολύ γνωστό παιχνίδι, που δεν μετέχουν στο σύστημα αυτό. Η ψήφος στο ΚΚΕ έχει αυτή τη σημασία.

Σημαίνει πρώτο ότι δεν παραιτούμαστε. Αυτό θα σήμαινε η αποχή και η ιδιώτευση. Σημαίνει ότι, παρά τις προθέσεις των άλλων, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα θεωρούν δικαίωμά τους τη συμμετοχή στην πολιτική. Δεν παραιτούνται.

Σημαίνει δεύτερο ότι η πολιτική αυτή συμμετοχή –η ψήφος- δεν θα γίνει με τους όρους που υπαγορεύουν οι κυρίαρχοι, οι σημερινοί «προύχοντες» της αστικής τάξης. Δεν υποχρεώνεται ο λαός να διαλέξει τους δικούς τους «εκπροσώπους». Αντίθετα κραυγάζει την πρόθεσή του για κοινωνική απελευθέρωση, για ανατροπή ετούτου του απατηλού σκηνικού –του παραφουσκωμένου με βαρύγδουπες «αξίες» και λόγια παχιά, όσο και κενά. Γι’ αυτό έχει σημασία και η συμμετοχή στις εκλογές και η ψήφος στους κομμουνιστές, στο ΚΚΕ.

Δεν είναι καιροί για αποχές, παραιτήσεις και ιδιώτευση. Είναι και αυτά μια μορφή υποταγής. Υποταγής σε έναν κόσμο άδικο που δεν αξίζει στους αγώνες του λαού μας, στην ιστορία μας και τον πολιτισμό μας.”

*Γιώργος Μαργαρίτης – “Ο πατριωτισμός έχει κι είχε πάντοτε ταξικό πρόσημο” 02-07-2019

Πηγή: http://www.katiousa.gr/synentefkseis/giorgos-margaritis-o-patriotismos-echei-ki-eiche-pantote-taksiko-prosimo/