Τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία απέδειξαν ότι η νέα κολιγιά της σοσιαλδημοκρατίας στη Γαλλία δεν κατάφερε να εμποδίσει το ακροδεξιό κόμμα Εθνικός Συναγερμός (RN) της Μαρίν Λεπέν και των συμμάχων του να κερδίσουν το 33% των ψήφων στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών.
Άνοδος όμως των ακροδεξιών κομμάτων παρατηρείται και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Στην Γερμανία το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) κατέκτησε την δεύτερη θέση με ποσοστό 16%, ενώ στην Ολλανδία μετά την εκλογική νίκη της ολλανδικής ακροδεξιάς πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε ο πρώην αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, ως επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εξελίξεων είναι το ότι οι ακροδεξιές δυνάμεις, φορώντας “αντισυστημικό” μανδύα λειτουργούν σαν κανάλι απορρόφησης της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκαλείται από τις κυβερνήσεις φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών και πράσινων, οι οποίες αυτοαποκαλούνται “προοδευτικές” δυνάμεις.
Στην ουσία παρά τις επιμέρους διαφορές τους αυτά τα κόμματα εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του συστήματος. Όπως και η Λεπέν στη Γαλλία, τροφοδοτούνται από την επίσημη πολιτική και ιδεολογία της ΕΕ, τον αντικομμουνισμό και τη θεωρία των “δύο άκρων”. Παραπλανούν τα λαϊκά στρώματα χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για υπαρκτά λαϊκά προβλήματα και καλούν σε “υπεράσπιση της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, των αξιών της ΕΕ και της προόδου”.
Είναι τα κόμματα που συμφωνούν στις περικοπές των κοινωνικών δαπανών σε Υγεία και Παιδεία και έχουν την ευθύνη για τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία, στα σχολεία και τα Νηπιαγωγεία, την ακρίβεια σε Ενέργεια και τρόφιμα. Την ίδια ώρα με μεγάλη ευκολία συμφωνούν και βρίσκουν τεράστια ποσά για επενδύσεις σε πολεμικό εξοπλισμό και για τη στήριξη της αντιδραστικής κυβέρνησης Ζελένσκι, του πολέμου στην Ουκρανία, του κράτους του Ισραήλ που διεξάγει τη σφαγή των Παλαιστινίων.
Είναι τα κόμματα που βάζουν διαρκώς πλάτη για τη μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική, όπως επιβεβαίωσε η νέα «στρατηγική ατζέντα» που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.
Οι κολιγιές αυτών των δήθεν προοδευτικών κομμάτων όχι μόνο δεν αποτελούν φραγμό στην αύξηση της επιρροής των ακροδεξιών δυνάμεων αλλά βάζουν πλάτη στην άνοδό τους στην κυβερνητική εξουσία.
Η ιστορία έχει αποδείξει πως μόνο ο αγωνιζόμενος λαός με ένα αποφασισμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα που έχει πάρει τα μαθήματά του κι έχει κάνει συνείδησή του πως ο φασισμός είναι το άλλο πρόσωπο του ίδιου συστήματος μπορεί να τσακίσει τα πάσης φύσεως ακροδεξιά μορφώματα.