Μισός αιώνας έχει περάσει από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή. Ο λαός δεν ξεχνάει, οι καλλιτέχνες αναμοχλεύουν τα ιστορικά γεγονότα και εμπνέονται. Μέσα από την ιστορία ενός νεανικού έρωτα ο Ροντρίγκο Σεπούλβεδα μέσα από την ταινία του “Φλεγόμενη υπομονή” με χιούμορ, ευαισθησία και νοσταλγική διάθεση για μια εποχή οραμάτων και επαναστατικού ενθουσιασμού που έφερε στην εξουσία τον Αλιέντε, αναδεικνύει τον αγώνα των απλών ανθρώπων για το ψωμί και το δίκιο, για την αληθινή ελευθερία , για μια ζωή υφασμένη από ποίηση, αγάπη και όνειρα.. Πανέμορφες εικόνες από θαλασσινά τοπία, τραγούδια και υψωμένες γροθιές, σκηνές ρεαλιστικές και λυρικές μαζί από τη φτωχή καθημερινότητα των όμορφων ανθρώπων του λαού που με χαρά και περηφάνια παλεύουν για το ψωμί τους, αγωνιστικές στάσεις ζωής και ποίηση, πολύ ποίηση. Ένας νεαρός ψαράς γίνεται ο ταχυδρόμος του Νερούδα και συνδέεται μαζί του. Η ποίηση όμως όπως και το γέλιο είναι κολλητική σ αυτό το χωριό των ψαράδων. Ο νεαρός εμπνέεται από τον μεγάλο ποιητή και γράφει στίχους με τους οποίους προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του. Ο Νερούδα συμπαραστέκεται στο νεαρό φίλο του με την ίδια ζέση που στηρίζει τον Αλιέντε στις εκλογές για πρόεδρος της Χιλής. Πολιτική, ποίηση, έρωτας όλα μαζί καθαρά και τίμια, όπως τα μάτια των ερωτευμένων και τα συνθήματα Venseremos των αγωνιστών της Unidad popular. Ο Νερούδα για όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους είναι απλά ο Ποιητής, ο ομοτράπεζός τους στα γλέντια και στους χορούς, αυτός που δίνει φωνή στα όνειρά τους, που κάνει λέξεις τις πιο μύχιες σκέψεις τους, τα πιο τρυφερά τους συναισθήματα. Άλλωστε και ο Νερούδα ο βραβευμένος με το βραβείο Λένιν και το Νόμπελ λογοτεχνίας, αυτό θεωρούσε το καλύτερο παράσημό του.”Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν, κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου».
Μια ταινία-διαμαντάκι του 2022, που γλυκαίνει τις ψυχές θυμίζοντας ότι η φλόγα των απλών ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή δε σβήνει ποτέ. Και είναι ακριβώς αυτό που σπέρνει και θα σπέρνει αϋπνίες σ όλους τους νομείς εξουσίας αυτού του απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος. Άλλωστε ένας ποιητής που ψαρεύει κι ένας ψαράς που γράφει ποιήματα, δεν είναι το όνειρο για τον κόσμο του μέλλοντός μας;