Ο Τροχός
Τώρα που τ΄ άγχος το λαιμό μας πνίγει
Δοκιμασμένοι σ΄ ήλιους και σε παγωνιές
Νοιώθουμε αθόρυβα, βαριά κάποια σκιάΤους ώμους μας να μας συντρίβει.
Κάποιου τροχού σκιά
Που ήταν για μας ζωή,
Μονάχη ελπίδα.
Με μόχθο τον γνωρίσαμε,
Με αίμα τον αναστήσαμε.
Πήρε ζωή απ΄ τα στήθη μας
Για λάδι καυτό ιδρώτα.
Ξάφνου τον είδαμε να παίρνει μια στροφή
Κι ανθίσανε τα πικραμένα χείλια μας
Και οι καρδιές χτυπήσανε πιο σίγουρα.
Το γύρισμα έγινα γοργό
Πολύνανε με ατιθασιά οι στροφές Τ
α μάτια θάμπωσαν και γίνανε στεγνά
Και ο τροχός γυρίζει με μανία.
Σκοτείνιασε.
Μας χάνεται το φως.
Στον ίλιγγο του ο τροχός μας γάντζωσε σφιχτά
Και να μας σέρνει άρχισε ανελέητα
Και βασανιστικά στα μίση και στα πάθη.
Η δόξα των ονείρων μας βουλιάζει.
Χάνεται ο νους και η καρδιά
Χτυπάει αλύπητα ο τροχός στο γύρισμά του
Σ΄ όλα τα μέρη του κορμιού.
Χθες χτύπησε στη Χιροσίμα.
Αύριο θα χτυπήσει παντού
Ο τάφος περιμένει ανοιχτός σα στόμα λαίμαργο.
Ποιος τον τροχό να λογικέψει;
Να μας γλυτώσει απ΄ το χαμό;
Είναι καιρός.
Εμείς
Μαζεύοντας τα σκορπισμένα της ελπίδας
Και του θάρρους τα συντρίμμια ας τρέξουμε.
Ας ρίξουμε το βλέμμα μας ψηλά
Ένα κλαράκι πράσινο από ελιά ας κόψουμε
Μ΄ αγάπη ας αγκαλιάσουμε
Το άσπρο πληγωμένο περιστέρι.
Αντώνη Δημητρίου Τσιλάκη