Η συμπόρευση των ανθρώπων της τέχνης που υπηρετούν τους αγώνες για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου μπορεί να πραγματοποιείται μέσα από διαφορετικά μονοπάτια, Κι όλα τα μονοπάτια συγκλίνουν προς το μεγάλο στόχο: την έφοδο του ανθρώπου στον ουρανό. Aυτό είναι ακριβώς και το μήνυμα που ο Σταύρος Ξαρχάκος καταθέτει, όταν μας προτρέπει να τραγουδάμε“…κι ο ουρανός δικός μας…”.
Κι αυτό προσυπογράφει όταν ανεβαίνοντας στη σκηνή του κατάμεστου ΣΕΦ λέει: “ποτέ στα πολιτισμικά δρώμενα αυτής της χώρας δεν συνέβη αυτό το γεγονός που συμβαίνει απόψε εδώ. Ακόμα και το Κάπα Κάπα Εψιλον ξεπέρασε τον χαρακτηρισμό της προόδου και μπήκε στη σφαίρα της υπέρβασης. Μια υπέρβαση που χρειάζεται κότσια για να την κάνεις. Και το μόνο κόμμα που έχει κότσια όχι μόνο να την κάνει αλλά και να την υλοποιήσει είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας».
“Αυτή η κοινωνία”, σημείωσε ο Δημήτρης Κουτσούμπας στη χαιρετιστήρια ομιλία του μιλώντας για την καπιταλιστική κοινωνία, “τρέφει έμφυτη εχθρότητα προς την Τέχνη, που όταν είναι αληθινή, δεν μπορεί παρά να υπερασπίζεται την ανθρώπινη ακεραιότητα απέναντι σε κάθε απόπειρα υποβιβασμού και αλλοίωσής της. Δεν μπορεί παρά να αντιστέκεται στην αλλοτρίωση, την αδρανοποίηση της σκέψης, την απανθρωπιά”.
Τέτοια είναι και η τέχνη του Σταύρου Ξαρχάκου. Τέχνη που ημερεύει την ψυχή και εξυψώνει τον άνθρωπο, τέχνη που υπηρετεί τον αγώνα για έναν ανώτερο πολιτισμό, τέχνη που μέσα της ακόμη κι ο θάνατος γονιμοποιεί το μέλλον μιας καλύτερης ζωής, τέχνη που μιλάει βαθειά στη λαϊκή ψυχή γιατί έχει “αίμα και καρδιά”. Και σαν τέτοια έχει τη δύναμη να εντυπωσιάζει και να συγκινεί τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών σε παγκόσμια κλίμακα, όπως ο Σαλβατόρ Νταλί και ο Ανρί Μαρλό.
Τέχνη επίκαιρη και αναγκαία ειδικά στις μέρες μας που μαίνονται οι κάθε μορφής ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, που η τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας βιώνει πρωτοφανή φαινόμενα σήψης και εξαθλίωσης. Το “Ρεμπέτικο” του Σταύρου Ξαρχάκου αυτό τον πόνο τραγουδάει:
“Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται”.
Τέχνη, που αναμετριέται με τη χυδαιότητα των πολιτιστικών “καταγωγίων” που μολύνουν τις νεανικές ψυχές, θεοποιώντας το χρήμα, τον ανταγωνισμό, τη βία, τον σεξισμό, τα ναρκωτικά, την αμορφωσιά και κάθε είδους παραβατικότητα.
Τέχνη που στέκεται και πολεμάει την εμπορευματοποιημένη τέχνη, που οι εκφραστές της συνωστίζονται στους διαδρόμους της μετριότητας και της χυδαιότητας, εκεί που όλα μετρώνται με τα views και τα κέρδη.
Τέχνη που ημερεύει την ψυχή και εξυψώνει τον άνθρωπο καθώς συναντιέται με τον αγώνα των κομμουνιστών για έναν ανώτερο πολιτισμό, όπου “ο άνθρωπος θα πάψει για τον άνθρωπο να είναι λύκος”.