” Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική” είχε δηλώσει πριν από 25 αιώνες ο Πλάτωνας, αν και δεν είχε μεγάλη υπόληψη στις καλές τέχνες. Παρά ταύτα είχε πολύ σωστά συλλάβει ότι λόγος, εικόνα, χρώματα, όλα μαζί δημιουργούν μια παλέτα εκφραστικών μέσων στη διάθεση του δημιουργού για να αποτυπώσει το μήνυμά του. Συγκίνηση, στοχασμός, αγωνία, σκέψεις και συναισθήματα, ψυχές που πάλλονται και ζητούν να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν. Κάποτε οι λέξεις δεν τους φτάνουν και τότε ζητούν τα σχήματα και τα χρώματα. Ακροβατούν πάνω σε τεντωμένο σκοινί, βαδίζουν χωρίς φανό μέσα στο σκοτάδι, σε κάθε όμως περίπτωση ακόμη και με παραδοξολογίες και αδιέξοδα αναζητούν την αλήθεια και το φως. Κι αυτά εκφράζονται με το λευκό, το υπέρτατο χρώμα.
Ένας από τους εκφραστές της Ρωσικής Πρωτοπορίας, ο Καζιμίρ Μαλέβιτς αναζητώντας το υπέρτατο χρώμα εξέθεσε σε μια έκθεση το 1918 το “Λευκό πάνω σε Λευκό”, μια μονόχρωμη αφαίρεση, κατά την οποία ένα λευκό τετράγωνο ήταν υπό γωνία μέσα σε ένα μεγαλύτερο λευκό τετράγωνο, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο “έσπασε τους συνδέσμους και τους περιορισμούς του χρώματος”.
Με το λευκό καταπιάνεται και ο Οδυσσέας Ελύτης δηλώνοντας απλά κατηγορηματικά πως σ’ εκείνον αναλογεί το λευκό καθώς “η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου”.
Οδυσσέα Ελύτη: «Η υπέρβαση και η γεωμέτρηση»
Μου αναλογεί το λευκό
Πρέπει να το καταλάβουμε ότι ο ποιητής π ο ι ε ί.
Εάν θέλει να βγάζει από μαύρο, μαύρο – λογαριασμός δικός του.
Αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στην ψυχή του.
Εμένα, όπως σας είπα και στην αρχή, μου αναλογεί το λ ε υ κ ό.
Και σας εξομολογούμαι πως η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου.
Αλλά πώς να κάνω αλλιώς;
Σε τι θα ωφελούσε να γίνω ένας απλός αναμεταδότης της ασχήμιας,
με το δικαιολογητικό ότι υπάρχει στην πραγματικότητα;
Είναι κάτι που το ξέρουμε και δεν υπάρχει λόγος να το επαναλαμβάνουμε.
Τουλάχιστον εγώ αποβλέπω στη μεταμόρφωση.