Ο ποιητής και οι λέξεις. Οι λέξεις όχι των λεξικών και του συντακτικού αλλά οι ζωντανές λέξεις, αυτές που μεταγγίζονται σαν το αίμα από ζωντανό άνθρωπο σε ζωντανό άνθρωπο κι από γενιά σε γενιά . Οι λέξεις που έρχονται από το χτες λαξεμένες από τους μεγάλους ποιητές όλων των εποχών.
Λέξεις που σαν τον καρπό έχουν ωριμάσει μέσα στο ανθρώπινο μυαλό αφού πρώτα έχουν απορροφήσει και αίσθημα και σκέψη. Λέξεις που γίνονται οι μαντατοφόροι της ανθρώπινης ανάγκης για επικοινωνία. Που κουβαλάνε το βάρος της απεγνωσμένης προσπάθειας της ψυχής του καθενός μας να εκφράσει την αγωνία και το φόβο, τον πόνο και τη θλίψη, την ομορφιά και τη χαρά και πάνω απ’ όλα τη γλύκα της αγάπης.
Λέξεις που τελικά λυγίζουν κάτω από την απαίτηση να δώσουνε ήχο στην κραυγή που δεν ακούγεται, να δώσουνε φωνή σ αυτό που τελικά είναι ανείπωτο και ανέκφραστο. Λέξεις που δηλώνουν τον αγώνα μας για να υπάρξουμε.
Ὁ ἀγρός τῶν λέξεων
Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο
λουλοῦδι, ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω
διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη.
Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς
τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή,
τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν
νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως
τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ᾿ ἔγινε
Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια
κι ἄλλα κοσμήματα.
Μὲ τὸ νῆμα
τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ
τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ᾿ τὰ βάθη
τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι· συμμετέχω
στὸν κόσμο.
Σκεφτεῖτε:
Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ».