Από τους ποιητές της γενιάς του ο Νικηφόρος Βρεττάκος – γεννήθηκε στη Λακωνία το 1912 – είναι η πιο γνήσια λυρική φωνή, “ο κορυδαλλός του Σέλλευ σε έναν πασίχαρο εκρηκτικό ύμνο της φύσης, της γυναίκας, της έμφυτης καλοσύνης του ανθρώπου”.
“Εγώ στους στίχους μου είμαι απλός” ομολογεί “και είμαι πιο απλός ακόμα στα δάκρυά μου“.
Πράγματι το έργο του ολόκληρο πηγάζει από αυτά τα δάκρυα, που είτε τρέχουν από χαρά, καθώς τα μισά από τα ποιήματά του αποτελούν ύμνο στην ομορφιά αυτού του κόσμου, είτε χύνονται εξ αιτίας της αναλγησίας του ανθρώπου και αποτελούν θρήνο για τη βαρβαρότητα του καιρού του. 
Ως κοινωνικός άνθρωπος που ζει και εκφράζει την εποχή του – πόλεμος, κατοχή, αντιφασιστικός αγώνας, ρήψη της ατομικής βόμβας – ο Βρεττάκος με την ποίηση και τα πεζά του εκφράζει το ιδεολογικό του πιστεύω, χωρίς όμως να ξεπέφτει στο εύκολο και φθηνό κήρυγμα, μάχεται για τα ιδανικά του, για έναν καλύτερο κόσμο, για την ειρηνική συνύπαρξη, την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα αναζητώντας – όπως σημειώνει ο Κορδάτος – τη χαρά και την ευτυχία σε μια νέα θρησκεία, αυτή του ανθρώπου.
Το ταξικό υπόστρωμα της τέχνης του δε γίνεται εύκολα διακριτό, καθώς υπερισχύει η προσήλωσή του στην έμφυτη καλοσύνη του ανθρώπου, στη βεβαιότητα ότι η παγκόσμια συναδέλφωση θα έρθει μέσα από την τελική νίκη του ανθρωπισμού.
Ως ποιητής μαζί με όλους τους λυρικούς αισθάνεται πως “το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεπτίζεται μέσα στο ποτάμι, ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τα άνθη. Είναι η αγάπη”. Πιστεύει πως η αγάπη ως απολύτρωση, ως ανάσταση, ως έμφυτος δημιουργικός μηχανισμός στον άνθρωπο, είναι αυτή που θα νικήσει το κακό και τη βαρβαρότητα και θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στο μέλλον που της αξίζει.
Την άποψή του για την τέχνη και τον προορισμό της ως παρηγοριά και δύναμη του πάσχοντα και δρώντος ανθρώπου , τη βρίσκουμε λυρικά δοσμένη στο ποίημά του “Ο κόσμος και η ποίηση”:
. . . Η γύρη σε πράξεις,
η γύρη σε οδύνη,σε φως,
σε χαρά,σε αλλαγές,σε πορεία,
σε κίνηση.
Η ζωή και η ψυχή
σ ένα αιώνιο καθρέπτισμα
μέσα στο χρόνο.
Τί νομίζεις λοιπόν. Κατά βάθος
η ποίηση είναι μια ανθρώπινη
καρδιά φορτωμένη
όλο τον κόσμο.