Με την ανατριχίλα που νοιώθει κανείς και μόνο στο άκουσμα της λέξης “Χιροσίμα”, με το βλέμμα να περιδιαβαίνει απλανές στο μανιτάρι που έκοψε απότομα το νήμα της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να μη κάνουμε συνειρμούς με τα θύματα και τις καταστροφές των πολέμων που διεξάγονται σήμερα. Δεν διαφέρουν τα ερείπια από τους βομβαρδισμούς στην Παλαιστίνη του δολοφόνου κράτους του Ισραήλ. Κι ο θάνατος είτε προέρχεται από συμβατικά είτε προέρχεται από πυρηνικά όπλα είναι θάνατος. Η δυστυχία είναι δυστυχία. 110.000 ήταν οι νεκροί στη Χιροσίμα και 55.000 στο Ναγκασάκι. Τουλάχιστον 50.000 είναι οι νεκροί και οι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια στη Γάζα.
Το να μνημονεύεις τα θύματα από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και να μην εξοργίζεσαι, να μη διαμαρτύρεσαι, να μην καταδικάζεις, να μην αγωνίζεσαι για να πάρει τέλος αυτή η συνεχιζόμενη σφαγή είναι σαν να αποδέχεσαι την επανάληψη μιας Χιροσίμας κι ενός Ναγκασάκι.. Πάνω από 15.000 παιδιά έχουν δολοφονηθεί μέχρι σήμερα στη Γάζα. Παιδιά που δε θα μεγαλώσουν ποτέ. Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του μέλλοντός της. Δέος και αποτροπιασμός ίδιος ακριβώς με αυτόν που σκίζει τα σωθικά μας για το μικρό κορίτσι της Χιροσίμα ,που μνημονεύει ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ. Για τα εγκλήματα αυτά ο ένοχος είναι ένας και λέγεται ιμπεριαλισμός. Και το μόνο πραγματικό μνημόσυνο στα θύματά του είναι ο θυμός μας να μετατραπεί σε σιδερένια γροθιά στο αποτρόπαιο πρόσωπό του.
Το μικρό κορίτσι της Χιροσίμα
Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω μην τρομάζετε καθόλου που ΄μαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει.
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη όλη μια χουφτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο.
Ω μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα
Κανείς εμένα δεν μπορεί να με γλυκάνει
γιατί το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας, ακούστε με
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μην σκοτώνονται
και να μπορούν να τρων τις καραμέλες.
Ναζίμ Χικμέτ, μετάφραση Γιάννης Ρίτσος