Μέρες δύσκολες. Καιροί δίσεκτοι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μοιάζει να μην έχει τέλος. Η διεθνής κατακραυγή δεν φαίνεται να εμποδίζει την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού στη Λωρίδα της Γάζας. Γίνονται νόμοι του κράτους τα νομοσχέδια που υποβαθμίζουν την παιδεία, που υπονομεύουν την υγεία, που καταργούν την κοινωνική πρόνοια και τα στοιχειώδη δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, που μας γυρίζουν αιώνα πίσω με τη θεσμοθέτηση της εργασίας των 6 ημερών… και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Οι διεθνείς συγκυρίες δεν μοιάζουν ευοίωνες. Ενώ στη Σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ παίρνονται αποφάσεις που φέρνουν τους λαούς πιο κοντά σε γενικευμένο μακελειό, η Ελληνική Κυβέρνηση πλειοδοτεί στο ότι η σχέση ΕΕ – ΝΑΤΟ είναι απολύτως συμπληρωματική και ότι πρέπει να δαπανούμε περισσότερα για την ενίσχυση της Συμμαχίας.
Οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι όμως “δεν το βάζουν κάτω”. Αντιστέκονται με απεργιακούς αγώνες, συλλαλητήρια ενάντια στον πόλεμο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, με πολιτιστικές εκδηλώσεις που προτείνουν μια αντίθετη πορεία από αυτήν που ακολουθούν τα σημερινά και τα χθεσινά κυβερνητικά κόμματα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Και ενώ τα διλήμματα έρχονται και ξανάρχονται με κάθε φορά διαφορετικό προσωπείο, ο κίνδυνος οι άνθρωποι του λαού, που δεν έχουν αποκτήσει ακόμα ισχυρή ταξική συνείδηση, να εμπιστευτούν τους λαοπλάνους και να κάνουν επιλογές ενάντια στο συμφέρον τους καραδοκεί μεγάλος.
Για να μη ταλαντεύονται οι εργαζόμενοι μπροστά στα κάλπικα διλήμματα που τους προτείνονται, για να μη κιοτεύουν μπροστά σ’ αυτούς που κάθε φορά εμφανίζονται ως πανίσχυροι, για να εμπιστευτούν τη δύναμή τους, αυτήν που δίνει ο ίδιος ο αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και για τη διεκδίκηση ενός φωτεινού αύριο, ο Μπέρτολ Μπρεχτ προτείνει:
Σ’ αυτόν που ταλαντεύεται
Μα λες:
Η υπόθεση πάει άσχημα.
Βαθαίνει το σκοτάδι. Οι δυνάμεις λιγοστεύουν.
Τώρα, μετά από τόσα πολλά χρόνια που έχουμε δουλέψει
Βρισκόμαστε σε πιο δύσκολη θέση απ’ ότι στην αρχή.
Μα ο εχτρός στέκεται δυνατότερος παρά ποτέ.
Οι δυνάμεις του φαίνονται να μεγαλώνουν. Πήρε αόρατη όψη.
Εμείς όμως έχουμε κάνει λάθη, αυτό κανείς πια δεν το αρνιέται.
Οι γραμμές μας συρρικνώνονται.
Τα συνθήματά μας βρίσκονται σ’ αταξία. Ένα μέρος απ’ τα λόγια μας
Τα διαστρέβλωσε τόσο ο εχτρός, που πια να μη γνωρίζονται.
Τι είναι λάθος τώρα απ’ αυτά που έχουμε πει
Μερικά ή όλα;
Σε ποιον υπολογίζουμε ακόμα; Μείναμε πίσω, μας πετάξαν έξω
Από το ζωντανό ποτάμι;
Πίσω θα μείνουμε χωρίς κανένα να καταλαβαίνουμε και χωρίς κανείς να μας
καταλαβαίνει; Πρέπει να ’χουμε τύχη;
Τέτοιες ερωτήσεις κάνεις.
Μην περιμένεις όμως καμιά άλλη απάντηση πέρα από τη δικιά σου!
Μπ. Μπρεχτ