image_print

Αγέννητο το σώμα.

Κρατώ όμως έτοιμες γι αυτό πληγές.

Στο ροδαλό το βρέφος

Θ΄ αγκιστρωθούν σα βδέλλες

Που θα ρουφούν μέχρι το μαρασμό

Καρδιά πνεύμα και σώμα.

Βδέλλες που θα πολλαίνουν.

Και μια σταγόνα γιατρικό.

-Αλήθεια,

Απορώ γιατί είναι ξεχασμένο

Κάτω από την πλάκα των πληγών μου.

Ένα να πω.

Τούτο το γιατρικό δε σώνεται.

Δεν κλέβεται.

Κι αν κάποτε τα μάτια αστράψουν

Κι αγουροξυπνημένα τ΄ αντικρίσουν

Πίσω απ΄ τα κάγκελα του σκοταδιού

Με μια ματιά τους μοναχά Τ

α σίδερα λυγούν. Τ

ης νιότης του τη φλόγα

Για επανάσταση.

image_print

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *