Αγέννητο το σώμα.
Κρατώ όμως έτοιμες γι αυτό πληγές.
Στο ροδαλό το βρέφος
Θ΄ αγκιστρωθούν σα βδέλλες
Που θα ρουφούν μέχρι το μαρασμό
Καρδιά πνεύμα και σώμα.
Βδέλλες που θα πολλαίνουν.
Και μια σταγόνα γιατρικό.
-Αλήθεια,
Απορώ γιατί είναι ξεχασμένο
Κάτω από την πλάκα των πληγών μου.
Ένα να πω.
Τούτο το γιατρικό δε σώνεται.
Δεν κλέβεται.
Κι αν κάποτε τα μάτια αστράψουν
Κι αγουροξυπνημένα τ΄ αντικρίσουν
Πίσω απ΄ τα κάγκελα του σκοταδιού
Με μια ματιά τους μοναχά Τ
α σίδερα λυγούν. Τ
ης νιότης του τη φλόγα
Για επανάσταση.