Ο Μιχάλης Κατσαρός, ο ποιητής που στους νεανικούς του στίχους ευθαρσώς δήλωνε”..η πρώτη σημαία στο πέτο μου ερυθρά”, που τόσο στη ζωή του όσο και στο έργο του δεν έπαψε να μιλά τη γλώσσα της επαναστατημένης συνείδησης δε συμβιβάστηκε στιγμή με την αστική ιδεολογία, δε λύγισε από καμμιά “ψυχολογία της ήττας”, δε σταμάτησε ποτέ να αντιστέκεται κατά των “ελλιπών οραμάτων” , απ όπου κι αν προέρχονται. Γι αυτόν που τραγούδησε με πάθος τον Άρη, τον Ορέστη, το ρουμελιώτη καπετάνιο της 2ης Μεραρχίας κι όλους τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, την παρισινή κομμούνα και την οκτωβριανή επανάσταση, δεν ήταν μπορετό να αποδεχθεί την κάθε είδους ενσωμάτωση, να συνθηκολογήσει με την παραίτηση και την απονέκρωση των μεγάλων επαναστατικών ιδεών. Γι αυτόν που προχωρούσε ” με τη φωτιά του 17 αντίθετα από τα συνέδρια και τις συσκέψεις, αντίθετα από τους υπουργούς, τις δεξιώσεις..”, γι αυτόν τον “δια βίου, όπως έγραφε, κομμουνιστή”, δε γινόταν παρά να μάχεται να βρει τρόπο να αναστήσει τις ιδέες- πυρκαγιές, να τις ξαναβαφτίσει απ την αρχή για να χωρέσουν το όνειρό του για το χτίσιμο της νέας πόλης, αυτής που θα φτιαχτεί από την ” τεράστια σύγκρουση της εργατιάς με τους αρχόντους”. Γι αυτό και παράγγελνε: “Μην αφήσετε την ελπίδα – κάθε λεπτό και μια σημαία.”
ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΔΑΣΟΣ
Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλωμά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
παρευρίσκονται στις γιορτές, υποκλίνονται-
Τώρα πεθαίνουν.
Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές,
Ω Tέλμαν, Tάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα
ελάτε.
Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας
μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμησή μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Mαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.
Πώς βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Kος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Kος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;
Μιχάλης Κατσαρός (1919 – 1998)