Χαμένε, εθελόκουτε,
Αφού τη μεγαλύτερη βρισιά που έπεσε ποτέ στο στήθος σου εξαφανίσεις
Απλώνοντας τα χέρια σου στον άνεμο της ζωτικότητας
σ΄ είπανε «χόρτο μαραμένο» και δε μάνιασες
δουλεύοντας σκαρφάλωσε
άρπαξε απ΄ το μανίκι του τον άνθρωπο
και κάρφωσε στο βλέμμα του το βλέμμα σου.
Και μην αργείς
Μια μέρα είναι η ζωή στη γη.