Εξέγερση, λέξη πολυσήμαντη που ηχεί στον καθένα εντελώς διαφορετικά. Σε κάποιους δημιουργεί την τάση να ορμήσουν αυθόρμητα σα μαινόμενοι ταύροι για να διεκδικήσουν το δίκιο τους και άλλοι να το βάλουν στα πόδια επειδή θεωρούν ότι η εξέγερση είναι μια πράξη που δεν ταιριάζει στους φιλήσυχους και “υγιώς σκεπτόμενους” ανθρώπους.
Η ιστορία όμως της ανθρωπότητας δείχνει καθαρά ότι η εξέγερση είναι μια ακατανίκητη συνειδητή δράση των ανθρώπων που αρνούνται να υποταχθούν στους κάθε λογής εκμεταλλευτές και αδικητές, σε όλους αυτούς που στήνουν εμπόδια στην αναμόρφωση της κοινωνίας και την εξέλιξη του ίδιου του ανθρώπου. Η εξέγερση είναι μια ενέργεια που ενώ δρα σαν ηφαίστειο κάθε άλλο παρά πρέπει να είναι τυφλή και εξωλογική. Εξεγέρσεις που στηρίχθηκαν στο αυθόρμητο και ασυνείδητο γνώρισαν αποτυχία με αποτέλεσμα εντελώς αντίθετο από το προσδοκώμενο.
Αντίθετα, η εξέγερση για να έχει προοπτική επιτυχίας οφείλει να στηρίζεται στη γνώση των νόμων της φύσης και της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, να παίρνει υπόψη της τις αντιφάσεις που θα αντιμετωπίσει, να γνωρίζει καλά τις δυνάμεις με τις οποίες έρχεται σε σύγκρουση έχοντας πάντα ως τελική στόχευση την “απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών”.
Η εξέγερση πραγματοποιείται όταν αναλαμβάνουν δράση οι απελευθερωτικές δυνάμεις που τσακίζουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία και οδηγούν άτομα και λαούς στο σπάσιμο των δεσμών τους και στην κατάκτηση της λευτεριάς. Είναι ο μόνος ανθρωπιστικός τρόπος για το γκρέμισμα ενός ιστορικά καταδικασμένου κοινωνικού συστήματος και το πέρασμα από τη βαρβαρότητα και την ανελευθερία στον ανώτερο πολιτισμό των κοινωνιών του μέλλοντος.
ΠΗΓΗ: Ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε σε καθημερινή εφημερίδα στις 17 Νοέμβρη 2000 με υπογραφή Νίκος Π.