Οι Παλαιστίνιοι δολοφονούνται, ματώνουν διώκονται καθημερινά μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Οι μακελάρηδες του Ισραήλ με την υποστήριξη ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ πυροδοτούν την εξάπλωση του πολέμου σ΄ όλη τη Μέση Ανατολή,
Η αλληλεγγύη προς τον λαό της Παλαιστίνης και η καταγγελία για την εμπλοκή της Ελλάδας εκφράζονται καθημερινό από όλους τους ανθρώπους που μάχονται για την Ειρήνη και τα δίκια των λαών όπου γης.
Εμείς νοιώθουμε την ανάγκη να προσφύγουμε και στον ποιητικό λόγο των κατατρεγμένων και αδικημένων, που χρόνια τώρα πολεμάνε για το δικαίωμά τους στη μητρική τους γη, την ποτισμένη με πόνο,δ άκρυα και αίμα. Να θυμηθούμε λέξεις και εικόνες από τείχη-φρούρια κι από παιδικά κορμάκια που ορθώνουν το μικρό τους ανάστημα μπροστά στα τανκς κρατώντας στις χουφτίτσες τους μόνο πέτρες. Πέτρες από το χώμα της γης τους, της δικής τους γης φωνάζοντας όσο αντέχουν τα μικρά τους πνευμόνια με τη γλώσσα των ποιητών τους:
“…Φύγετε. Αρπάξτε ό,τι μπορείτε απ’ το μπλε της θάλασσας κι απ’ την άμμο της μνήμης, φωτογραφίστε ό, τι θέλετε, μήπως και καταλάβετε αυτό που πάντα θα σας είναι ακατανόητο: πως γίνεται μια πέτρα από τη γη μας τη στέγη τ’ ουρανού να χτίζει. Εσείς που περνάτε μέσα από λόγια εφήμερα, εσείς το ξίφος,εμείς το αίμα, εσείς ατσάλι και φωτιά, εμείς τη σάρκα μας… Πέτρες εμείς, εσείς ερπύστριες. Δακρυγόνα εσείς, εμείς βροχή.”
Δημοσιεύουμε ένα συγκλονιστικό ποίημα του Παλαιστίνιου Ποιητή, Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008).
«Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις».
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες
Τα γραπτά του Αισχύλου
Η αρχή του έρωτα
Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα
Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα
Μαχμούντ Νταρουίς:
Ο ποιητής της ψυχής της μαχόμενης Παλαιστίνης, ο ποιητής των αγωνιζόμενων όπου γης, των αδικαίωτων “ελεύθερων πολιορκημένων”, που ματώνουν καθημερινά από τη γενοκτονία του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ. Γεννήθηκε σ ένα μικρό χωριό της Γαλιλαίας το 1941 κι εκεί έζησε τα πρώτα του χρόνια μέχρι που, όπως γράφει ο ίδιος «Οι πυροβολισμοί μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα του 1948 στο ήσυχο χωριό Αλ Μπιρουά δεν ξεχώριζαν μεγάλους και μικρούς. Ημουν δεν ήμουν έξι χρονών. Έτρεξα προς τους λόφους με τις μελανές ελιές, περπατώντας και έρποντας. Μετά από μια νύχτα αίματος, τρόμου και δίψας, βρεθήκαμε σε μια χώρα που λεγόταν Λίβανος». Όταν θα γυρίσει πίσω τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Εκεί που ήταν το χωριό του υπήρχε τώρα ένα εβραϊκό κιμπούτς κι αυτός, οι γονείς του, τ αδέλφια του και οι φίλοι του, όλοι τους πια, θα ‘ναι «προσωρινά απόντες», Ισραηλινοί πολίτες που δεν έχουν δικαίωμα ούτε στα χωράφια τους, ούτε στα σπίτια τους ούτε και στη ζωή τους. Έτσι η πολιτική με την καθολική της έννοια, αυτή που σηματοδοτεί την ταυτότητα του ατόμου και
καθορίζει τη σύνδεσή του με τον κόσμο γύρω του, με το χτες και το αύριο της ανθρώπινης ιστορίας , μπήκε για τα καλά στη ζωή του. Μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, ενεργό στέλεχος της PLO, διεθνιστής και πατριώτης, ποιητής στρατευμένος στα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ως υπέρτατης ανάγκης, ζούσε και έγραφε για να υπηρετεί αυτές ακριβώς τις αξίες.
” Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Λήστεψες τ’ αμπέλια των προγόνων μου
και τα χωράφια που τα δούλευα με όλα τα παιδιά μου.
Δεν άφησες στους απογόνους μου
παρά αυτές τις πέτρες.
Μήπως θα τις πάρει η Κυβέρνησή σας
όπως λένε;
Λοιπόν,
Γράψε στην αρχή της πρώτης σελίδας:
εγώ δεν μισώ τους ανθρώπους
κανέναν δεν κλέβω
μα αν πεινάσω
τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου.
Φυλάξου.
από την πείνα μου
Φυλάξου
κι απ’ την οργή μου.”
Διώχθηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε για την πολιτική του δραστηριότητα και για τα κείμενά του. Αρνήθηκε προσφορές και αξιώματα πιστός στην ηθική και στην ιδεολογία του. Συνέχισε ανυποχώρητα παρά το κυνηγητό και τις διώξεις να γράφει για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την ανθρωπιά και την εξέγερση,εκδίδοντας ποιητικές συλλογές, αρθρογραφώντας σε περιοδικά και εφημερίδες. Δεν χαμήλωσε τα λάβαρα του αγώνα, δεν παραδόθηκε ούτε για μια στιγμή διδάσκοντας πάντα με το έργο του και τη ζωή του στάση ζωής και ήθους.
Ο Μαχμούντ Νταρουίς τραγούδησε την ειρήνη επειδή έζησε μέσα στον πόλεμο, ύμνησε την ελευθερία επειδή έζησε μέσα στην υποτέλεια, έκανε σημαία του την ομορφιά της ζωής και τη χαρά του έρωτα επειδή γνώρισε το αποτρόπαιο του θανάτου και την οιμωγή του πένθους. Μα πάνω απ όλα, κύριο σημαίνον για την ποίησή του, αυτό που εμπεριείχε και ενσωμάτωνε όλα τα υπόλοιπα, ήταν η περηφάνια του για τη μητρική του γη. Την πατρίδα του την Παλαιστίνη. Αυτή ενσάρκωνε το όνειρο, την ελπίδα και κυρίως τη ζώσα πράξη της Αντίστασης. Της Αντίστασης, που μετασχηματίζει το θάνατο σε ζωή και τη ζωή σε τραγούδι και γιορτή. Της Αντίστασης, που όσο κι αν κοστίζει, γίνεται τελικά η τιμή και η δικαίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.