ΛΥΠΑΜΑΙ
Βλέμματα στεγνά,
που αρνήθηκαν μπουμπούκια
και το φλοίσβο στο γιαλό που εκπνέει αθαύμαστος
Ακοή, που πεθαίνει
σκονισμένο σαλόνι και φωνή νεαρή που τραυματίστηκε από τη σιωπή
Την πολυθρόνα που κρατάει κοιμισμένο ένα χορτάτο
Και το άθλιο σκηνικό που ο ίδιος μπρος τα μάτια έστησε
Τον πεινασμένο που δεν ξέρει αν υπάρχει ψωμί κι αδρανεί
Και το κνούτο που αυλάκια αμάθειας σκίζει
Τον παλμό της ψυχής τον κρυμμένο στο στήθος
Και τα στήθια ακμή λεβεντιάς
που ξεχάσαν τη λέξη «επανάσταση».
Αντώνη Δημητρίου Τσιλάκη