Όποιος ξεχνάει τα δεινά του η ζωή τον υποχρεώνει να τα ξαναζήσει.
Και το κακό είναι πως από γενιά σε γενιά ξεχνάμε. Όχι επειδή είμαστε ξεχασιάρηδες αλλά επειδή καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με χίλια δυο ανούσια πυρά αλλά και γιατί τα νέα βάσανα απωθούν τα παλιά.
Ο Λουί Αραγκόν μας καλεί να μη λησμονούμε αυτούς που προβληματίστηκαν, πορεύτηκαν,αγωνίστηκαν, μάτωσαν πριν από μας για τον εαυτό τους και για μας. Κι αν το σήμερα δεν είναι ολόιδιο με το χθες, δεν παύει να έχει τα δικά του άθλια χαρακτηριστικά και μας καλεί να συνεχίσουμε την αγωνιστική πορεία του ανθρώπου.
ΧΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ
Κι αν ήταν να τον ξαναπορευτώ, θα τον ξαναπορευόμουν τούτο το δρόμο..”
Μια φωνή ανεβαίνει από τα σίδερα
και μιλάει για μελλούμενες μέρες.
Λένε πως στο κελλί του δυο άντρες απόψε του ψιθυρίζανε:
“ Πες τους το ναι. Τόσο έχεις βαρεθεί τούτη τη ζωή;
Μπορείς να ζήσεις, μπορείς να ζήσεις σαν κι εμάς!
Μια λέξη πες και γλύτωσες!
Γονατιστός μπορείς να ζήσεις…”
“Κι αν ήταν να τον ξαναπορευτώ, θα τον ξαναπορευόμουν τούτο το δρόμο.”
Μια φωνή ανεβαίνει από τα σίδερα
και μιλάει για μελλούμενες μέρες.
“Μια λέξη σου, κι η πόρτα ανοίγει
η πόρτα ανοίγει κι εσύ βγαίνεις! Μια σου λέξη
κι ο μακελλάρης χάνει το σφαχτό!
Πες το ξόρκι και παίρνουν τέλος τα δεινά σου!
Πες τους τη λέξη, πες ένα ψέμμα,
όσο που αρκεί να αλλάξει η μοίρα σου…
Για σκέψου, σκέψου, σκέψου, σκέψου
τι γλύκα πώχουνε τα πρωινά…”
“Κι αν ήταν να τον ξαναπορευτώ, θα τον ξαναπορευόμουν τούτο το δρόμο…”
Η φωνή του ανεβαίνει από τα σίδερα
είναι για τους μελλούμενους ανθρώπους.
“Το είπα ό,τι ήτανε να ειπωθεί……”
Κι αν ήτανε να τον ξαναπορευτεί θα τον ξαναπορευότανε τούτο το δρόμο;
Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα λέει:
“Κιόλας αύριο θα τον πορευτώ.”
Φτάσανε να τον παραλάβουν.
Ένας τους ορμηνεύει: “ Παραδίνεσαι;”
Αυτός ατάραχος τους ξαναλέει:
“Κι αν ήτανε να τον ξαναπορευτώ
θα τον ξαναπορευόμουν τούτο το δρόμο
κάτω απ’ τους γρόθους σας, κάτω απ’ τα σίδερα
για να χαρούνε οι μελλούμενες οι μέρες.”
Λουί Αραγκόν