Φοβισμένοι κι άβουλοι. Υποταγμένοι στη μοίρα που μας έλαχε. Χορτασμένοι από τα ψίχουλα του αφέντη. Γιατί; Αξίζει μια τέτοια ζωή; Μέχρι πότε μπορεί κανείς να υπομένει τα δεινά με τα πόδια καρφωμένα στο έδαφος;
Μπορεί ο Κώστας Ουράνης, που έζησε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και βίωσε τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα της εποχής του να μην ανήκει στους στρατευμένους ποιητές. Καθώς όμως με την ευαισθησία που διαθέτει ονειρεύεται ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, γίνεται μαντατοφόρος της καινούργιας κοινωνίας, αυτής που θα καταργήσει με την επαναστατική Πράξη τη μέγιστη βία και ανελευθερία του κοινωνικού συστήματος που βιώνουμε και μας παρακινεί να αφυπνιστούμε, να ξεκολλήσουμε από το τέλμα και να ανοίξουμε νέους δρόμους τολμώντας την πορεία προς το αχαρτογράφητο και το πρωτόγνωρο.
Πότε θ΄ ανοίξουμε πανιά
Πότε θ΄ ανοίξουμε πανιά για τα νησιά του Νότου
πότε το ρου θ΄ ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα;
Καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας
των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα!
Ας σβήσει η νέα μας ορμή (σαν βήματα στον άμμο από το κύμα)
την παλιάν, ασάλευτη ζωή μας!
Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι:
Δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας!
Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούρια,
αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο:
Φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους θαλασσοπόρους
που, μια πατρίδα αφήνοντας έβρισκαν έναν κόσμο!
Κώστα Ουράνη
Τραγούδι Παντελής Θαλασσινός