Κατερίνα Γώγου: Θα την αλλάξουμε τη ζωή

Έτσι γίνεται αρκετές φορές. Το έργο και η ζωή, το δημιούργημα και ο δημιουργός ταυτίζονται και γίνονται ένα στη συνείδησή μας. Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι κάποιες φορές ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανέβει στο ύψος που επαγγέλλεται το περιεχόμενο και η δυναμική του έργου του. Κι αυτό είναι λάθος μας!… Με τις λέξεις, τα χρώματα, τις μελωδίες αφήνουμε το δημιουργό να μας παρασύρει σαν ένας αυλητής, με το μαγικό αυλό του.

Γίνεται πρότυπο για μας. Μας μαγεύει τόσο που όταν βγαίνει εκεί έξω και αρχίζει να κάνει ή να λέει “τα δικά του” εμείς τα δεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι όταν βάζει υποψηφιότητα εμείς τον ψηφίζουμε. Κι όταν δοξάζεται δε χάνουμε ευκαιρία να δοξάζουμε κι εμείς την επιλογή μας. Κι όταν κάποιοι τον φτύνουν για τους δικούς τους λόγους μπορεί και να τον φτύσουμε κι εμείς, έτσι απλά, επιπόλαια, γιατί το κάνουν κι οι άλλοι..

Συμβαίνει συχνά. Έρχονται στιγμές που ο καλλιτέχνης βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα, που αδυνατεί να αντιμετωπίσει. Στα μεγάλα ζόρια μπορεί να ηρωοποιηθεί από δικούς και αντιπάλους, μπορεί να λαβωθεί από τους ίδιους τους συντρόφους του. Αν δεν κατανοήσει, αν δεν αντέξει το πώς και το γιατί, αυτοκτονεί. Πνευματικά ή φυσικά. Κι εμείς συγκλονισμένοι, απροετοίμαστοι μπροστά στο αναπάντεχο δράμα, μένουμε άλλοτε με την απορία στο πρόσωπο, άλλοτε με ένα ανάθεμα στα χείλη κι άλλοτε απομακρυνόμαστε με πίκρα. Οι αντοχές όμως ανθρώπινες και κάποτε οι δυνάμεις λιγοστές μπροστά στα δύσκολα, προσωπικά ή κοινωνικά . Και τότε μια σφαίρα στον κρόταφο, μια σύριγγα στο χέρι, καταχρήσεις τοξικές που οδηγούν τον καλλιτέχνη στο θάνατο κι εμάς στα παλιατζίδικα της οδού Απορίας..

Συχνά ο Διότιμος προβάλλει αποσπάσματα από έργα “αμφιλεγόμενων” καλλιτεχνών. Δεν ψάχνει για τέλειους, για κοινά αποδεκτούς, για ηρωοποιημένους, για καθοδηγητές. Τέτοιοι δεν υπάρχουν. Ψάχνει για τις αλήθειες που κρύβουν οι λέξεις, τα χρώματα και οι ήχοι, τις αλήθειες που κρατούν τον άνθρωπο ορθό, που λειτουργούν σαν τονωτικά όταν οι δυνάμεις εξασθενούν, που θεραπεύουν σαν βάλσαμο τις πληγές που τόσο συχνά αιμορραγούν στον ανήφορο της ζωής.

Έπεσαν στα χέρια μας κάποιοι στίχοι της Κατερίνας Γώγου, ηθοποιού και ποιήτριας, που δέχτηκε άπειρους χαρακτηρισμούς. Ως ανθρώπινη ύπαρξη πορεύθηκε, αντιστάθηκε, αγάπησε, πάλεψε, έφτυσε, αυτοαπομονώθηκε, αυτοκτόνησε. Η ίδια το αποφάσισε. Ούτε εκείνη θεώρησε, πως ήταν πρότυπο ζωής και αγωνιστικότητας, ούτε κι εμείς. Δεν επιλέξαμε ένα ποίημά της για τον κοινά αποδεκτό στίχο της “Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος” αλλά για το αισιόδοξο κοίταγμα του μέλλοντός μας, για το πρόσταγμά της, αναγκαίο και πάντα επίκαιρο, σε πείσμα των δύσκολων καιρών ακόμη και των ανθρώπινων αδυναμιών “Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά Μαρία” . Απελπισία αλλά και ελπίδα και αγωνιστικότητα. Υπογραμμίζουμε το “παρ’ όλα αυτά”, παρά τα εμπόδια, παρά την προσωρινή υποχώρηση, παρά τον όποιο παροπλισμό παρά τις παγίδες, την απογοήτευση. Παρ’ όλα αυτά”.

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ’ η ελπίδα.

Άκου θάρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές

με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θαρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:

“Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”.

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Κατερίνα Γώγου