Δεν θα αναφερθώ στους όπου γης εχθρούς του Μαρξ, τις χιλιάδες των οικονομολόγων της Δύσης που υπερασπίζονται με διάφορα θεωρητικά κατασκευάσματα τον καπιταλισμό. Κοντεύουν δυο αιώνες από τότε που σπάνε τα κεφάλια τους για να ανατρέψουν τη μαρξιστική θεωρία της υπεραξίας, όλο “την ανατρέπουν” πανηγυρικά κι όλο τη βρίσκουν ολοζώντανη μπροστά τους.
Θα πω μόνο δυο λόγια για όσους θεωρούν πως η ποίηση δεν μπορεί να “παντρευτεί” την μαθηματική επιστήμη, την οικονομία, τη φιλοσοφία. Ο μεγαλοφυής Μαρξ ξεκίνησε με τη φλόγα που χαρακτηρίζει όλους του ευαίσθητους νέους, που δεν ανέχονται τη σαπίλα της καπιταλιστικής κοινωνίας, που ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με μια αέναη ανάπτυξη προς όφελος του ανθρώπου και όχι μιας χούφτας μεγιστάνων του πλούτου. Πρώτα περιέγραψε ποιητικά την νεανική του ευαισθησία και ύστερα την έκανε φιλοσοφική και οικονομική επιστήμη στρατολογημένη στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, εργαλείο στα χέρια αυτών που έχουν αποφασίσει να καταργήσουν την αδικία.
“Δεν θα γαληνέψω ποτέ” μονολογούσε στους στίχους του. Και δεν γαλήνεψε ποτέ. Αφιέρωσε όλη του την ικμάδα, όλη του τη ζωή στο μεγαλοφυές έργο, που καθοδηγεί τους αγώνες για τον νέο κόσμο:
Δε θα γαληνέψω ποτέ
Ποίημα του νεαρού Καρλ Μαρξ
Δε θα γαληνέψω ποτέ
Να επιταχύνω πρέπει πάντοτε χωρίς σταματημό
Ας τη ρισκάρουμε λοιπόν την ύπαρξή μας
Χωρίς ανάπαυση κι ακούραστα
Όχι μουντοί και σκυθρωποί μες στη σιωπή
Χωρίς λαχτάρα ή δράση
Όχι κλεισμένοι στο εγώ μας
γονατισμένοι κάτω απ΄ του πόνου το ζυγό
έτσι που πόθος, όνειρο και πράξη
για μας να μείνουν στο κενό