Να θυμηθούμε την Πρωτομαγιά του 2020
Ήταν μια Πρωτομαγιά αλλιώτικη από τις άλλες γιατί όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα του κορονοϊού και τα πλάκωνε η πιο άθλια και ενορχηστρωμένη προπαγάνδα. Κάτι παρόμοιο που γίνεται σε κάθε μεγάλη καπιταλιστική κρίση από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Έτσι που να πετιούνται οργανωμένα και μεθοδικά στον καιάδα οι πιο αδύναμοι, είτε αυτοί λέγονται ηλικιωμένοι, είτε ασθενείς, Κι όσοι αντιστέκονται και υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας πατάσσονται από τον νόμο και την τάξη ανελέητα. Οι μέθοδοι οι ίδιες, ο στόχος μόνιμος και σταθερός: Το μυαλό και η συνείδηση των εργαζομένων, το όνειρο και η ελπίδα όσων δεν βολεύονται “με λιγότερο ουρανό”.
Όμως καμιά φοβέρα δεν κατάφερε τελικά να βάλει ταφόπλακα στο όραμα για κοινωνική απελευθέρωση, να σταματήσει τον αγώνα του ανθρώπου να απαλλαγεί από τα δεσμά του. Και όπως υπήρχαν πάντα έτσι υπάρχουν και σήμερα αυτοί που μπαίνουν μπροστά και κάνουν σημαία τους το πανανθρώπινο αίτημα “ Να ξελασπώσουμε το μέλλον.” Κι αυτό το απέδειξαν για ακόμη μια φορά οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ με τον θαρραλέο, υποδειγματικό, ευρηματικό γιορτασμό της πρωτομαγιάς. Βρήκαν τρόπο να αντισταθούν χωρίς να προκαλούν, εφαρμόζοντας τους προτεινόμενους κανόνες προστασίας της υγείας, χωρίς να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή τη δική τους και των συνανθρώπων τους.
Ύψωσαν στεντόρεια τη φωνή τους στη σημερινή μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Γράψανε ιστορία όχι μόνο όσοι πήραν μέρος στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα, αλλά και αυτοί που πήραν μέρος στις συμβολικές διαδηλώσεις σε δεκάδες άλλες πόλεις της Ελλάδας. Μαζί τους γιόρτασαν και όλοι όσοι αντιλαμβάνονται πως η κρίση του κορονοϊού είναι κατά βάθος κρίση του καπιταλισμού και πως το δίκιο των πολλών για να υπάρξει πρέπει να μετατραπεί σε πολιτική δράση, σε αγωνιστική διεκδίκηση.
Η φωνή τους ακούστηκε ως τα πέρατα της γης κι έγινε παράδειγμα προς μίμηση. Σπάζοντας το τείχος της σιωπής και της καραντίνας η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ έγινε θέμα στα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα και οι εντυπωσιακές φωτογραφίες της δημοσιεύθηκαν σε πρώτο πλάνο από το Reuters και το BBC μέχρι τους New York Times και τον Guardian.
Είναι η φωνή του Γιάννη Ρίτσου που αναρωτιέται “Καλοί μου άνθρωποι πώς μπορείτε να σκύβετε ακόμη;” Είναι η φωνή που καλεί σε πανστρατιά για τους νέους αγώνες της εργατικής τάξης και όλων όσων πιστεύουν και παλεύουν για την νέα Άνοιξη που έρχεται.
….. Να τος ο ήλιος
πάνω απ τις μπρούτζινες πολιτείες
πάνω απ τους πράσινους αγρούς
μες στην καρδιά μας
Νοιώθω στους ώμους το βαθύ μυρμήγκιασμα
καθώς φυτρώνουν όλο πιο νέα και πιο μεγάλα τα φτερά μας…”
Η ζωή προχωρεί και διδάσκει. Προχθές με τα μνημόνια. Χθες με την πανδημία. Φέτος με τα θύματα του επιχειρηματικού κέρδος στα Τέμπη.
Και συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε: “Καλοί μου άνθρωποι πώς μπορείτε να σκύβετε ακόμη;… Ανοίχτε τα παράθυρα”
.
.