Η “Διεθνής” δείχνει το δρόμο

Το μάθημα επαναλαμβάνεται: Το κεφάλαιο δεν υποχωρεί σε ό,τι θεωρεί θεμελιώδες για την ύπαρξή του. Και το συνταξιοδοτικό είναι θεμελιώδες για το κεφάλαιο, διότι αφορά την συνέχιση της κερδοφορίας του μέσα από την αύξηση του χρόνου εργασίας. Αυτό βγαίνει ξεκάθαρο και από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση Μακρόν οι διαδηλώσεις εκατομμυρίων διαδηλωτών στη Γαλλία που βρέθηκαν στους δρόμους τους τελευταίους μήνες για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα . Το συνταξιοδοτικό δεν ήταν απλά ένας νόμος της κυβέρνησης. Ήταν νόμος κομβικός της αστικής τάξης της Γαλλίας. Και ως τέτοιος τελικά ψηφίστηκε από τη Βουλή. Οριακά μεν, αλλά ψηφίστηκε.

Οι Γάλλοι εργαζόμενοι μετά την αδυναμία τους να κερδίσουν κοινοβουλευτικά τη μάχη υπόσχονται ότι ο αγώνας τους θα συνεχιστεί στους δρόμους. Εκεί, όπου δίνονται και κερδίζονται οι μεγάλες μάχες. Πριν τρία περίπου χρόνια εκατομμύρια πάλι διαδηλωτές που είχαν πάρει την ονομασία “κίτρινα γιλέκα” αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση Μακρόν πρώτα με γκλοπς και δακρυγόνα κι έπειτα με μικροπαροχές του ενός κρουασάν τη μέρα. Η κατάληξη που είχε εκείνος ο αγώνας έδειξε καθαρά ότι τα ψίχουλα που αναγκάζεται να δώσει το κεφάλαιο στους εργαζόμενους τα παίρνει πάντα πίσω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Το σενάριο που επαναλαμβάνεται μονότονα εδώ και δεκαετίες είναι πανομοιότυπο. Οι αγώνες αποκλιμακώνονται, τα κοινωνικά αδιέξοδα μένουν, η αστική τάξη με το καρότο και το μαστίγιο συνεχίζει να καρπώνεται τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Και να, που μια αχτίδα φωτός έλαμψε στην απεργιακή κινητοποίηση της Δευτέρας 13 Μάρτη στο Παρίσι όταν χιλιάδες απεργοί φτάνοντας στην Βαστίλη, το σύμβολο της Γαλλικής αστικής επανάστασης του 1789, τραγουδούσαν την ”Διεθνή”, δηλαδή τον ύμνο που έχει καθιερωθεί σαν διεκδίκηση μιας νέας κοινωνίας, αυτή για την οποία αγωνίστηκε η Κομμούνα του Παρισιού.

Όταν ο ύμνος της “Διεθνούς” γίνεται αναπόσπαστο μέρος των λαϊκών αγώνων το μήνυμά του είναι ξεκάθαρο: Ρήξη με το κεφάλαιο και όχι ενσωμάτωση στην εξουσία του. Ρήξη με την πολιτική των κομμάτων της αστικής τάξης συμπεριλαμβανομένων και των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας. Ρήξη με την πολιτική του εφικτού, της καλλιέργειας αυταπατών, της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών με μικροπαροχές που σε λίγο εξανεμίζονται.

Τραγουδώντας στις μέρες μας αυτόν τον ύμνο χιλιάδες διαδηλωτές έστειλαν ένα αισιόδοξο μήνυμα προς όλους τους εργαζόμενους όπου γης: Το κεφάλαιο δεν έχει άλλο τρόπο να επιβληθεί παρά μονάχα με τη βία. Και οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο τρόπο να υπερασπίσουν τη ζωή τους παρά μονάχα καταργώντας τη μήτρα που την γεννά: την εξουσία του κεφαλαίου.