Σε μια μεγάλη μάντρα διαβάζουμε: ” Η ακρίβεια είναι βία ταξική“. Πολλά συνθήματα διαβάζουμε στους τοίχους αλλά εκείνο που κάνει εντύπωση στο σύνθημα είναι το ότι χρησιμοποιώντας τρεις λέξεις βάζει το μαχαίρι βαθειά μέχρι το κόκκαλο. Ας δούμε μία-μία τις λέξεις.
ΑΚΡΊΒΕΙΑ.
Όλοι μας νοιώθουμε την ακρίβεια στο πετσί μας. Τα είδη πρώτης ανάγκης, το ρεύμα, το νοίκι, τα καύσιμα, τα φάρμακα, οι ιατρικές υπηρεσίες, τα έξοδα για την παιδεία, όλα έχουν πάρει τον ανήφορο και έχουν φέρει σε απόγνωση τα λαϊκά νοικοκυριά. Η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο ή θέμα στρέβλωσης των αγορών, αλλά μηχανισμός αναδιανομής του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων.
Οι κυβερνήσεις λένε πως για την ακρίβεια φταίνε “οι μανάβηδες” και “οι μπακάληδες”. Από τη μια “τρομοκρατούν” με θεατρινισμούς και λεονταρισμούς αυτούς που δήθεν ενέχονται για αισχροκέρδεια κι από την άλλη επαίρονται για τα ψίχουλα ελεημοσύνης που μοιράζουν στους αναξιοπαθούντες.
Κρύβουν το ότι η ακρίβεια σχετίζεται με την απελευθέρωση της αγοράς, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση των πρώην δημόσιων οργανισμών κοινής ωφέλειας, με την ιδιωτικοποίηση της Υγείας – Πρόνοιας και της Παιδείας και με τους μισθούς και τα μεροκάματα πείνας που επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική. Κρύβουν ότι η ακρίβεια και η φτώχεια θα διαιωνίζονται όσο θα επικρατεί η πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, η πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων ευρωλάγνων κομμάτων που στηρίζουν αυτή την πολιτική της ΕΕ.
ΒΙΑ
Όλες οι αποφάσεις – λέγεται- ότι παίρνονται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία άρα δημοκρατικά. Τεράστια η απάτη που κρύβεται από πίσω. Ο λαός εκλέγει μια κυβέρνηση, που ενώ υποτίθεται ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά του στην ουσία είναι πιστός υπηρέτης των συμφερόντων των ντόπιων και ξένων αφεντικών. Από αυτούς παίρνουν εντολές και σ αυτούς ομνύουν για να τις εφαρμόσουν με κάθε δυνατό μέσο, με καρότο ή βούρδουλα.
Ειδικά σε περιόδους κρίσης του συστήματος και όταν η δυνατότητα ενσωμάτωσης δεν μπορεί να λειτουργήσει τότε η βία και ο καταναγκασμός γίνεται μονόδρομος. Σε υποστήριξη του έργου αυτού έρχονται ως αρωγοί και οι υπερεθνικοί οργανισμοί του παγκόσμιου κεφαλαίου στους οποίους έχει εκχωρήσει η αστική μας τάξη την οικονομική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία της χώρας για να κάνουν τα δεσμά πάνω στο λαό ακόμα πιο βαριά. Οι τυχόν δυσκολίες ή αντιρρήσεις εφαρμογής των Ευρωενωσιακών εντολών αντιμετωπίζονται βίαια με Μνημόνια και Επιτροπές Ελέγχου.
Κατά τη διάρκεια της κάθε διακυβέρνησης της χώρας οι αντιλαϊκοί νόμοι, οι απολύσεις, οι πωλήσεις της περιουσίας του Δημοσίου, οι περιορισμοί των εργασιακών δικαιωμάτων, οι μειώσεις των δαπανών πρόνοιας, οι αυξήσεις των πολεμικών δαπανών, η αύξηση του χρέους, η τροφοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων με πακτωλούς χρημάτων εφαρμόζονται από τους κρατικούς μηχανισμούς με το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Όπου με το δόλο δεν αποσπάται η συναίνεση, η διακυβέρνηση γίνεται όλο και πιο αυταρχική και ως κυρίαρχο μέσο της αστικής επιβολής επιλέγεται η βία και η καταστολή.
ΤΑΞΙΚΗ
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε μια καπιταλιστική χώρα η εξουσία ποτέ δεν “μοιράζεται” ανάμεσα στους παραγωγούς του πλούτου και στα αφεντικά που τον νέμονται. Το πάνω χέρι το έχει πάντα η άρχουσα τάξη, που τον καρπώνεται και τον διαχειρίζεται επ ωφελεία της μέσα από το κράτος της. Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ανεξάρτητα από το προσωπείο τους εξυπηρετούν πάντα την τάξη που τις ανέδειξε στην εξουσία. Όλοι οι διαθέσιμοι κρατικοί μηχανισμοί (ΜΑΤ, στρατός, οικονομικά επιτελεία, παρακράτος, διεθνή όργανα καταστολής κλπ) υπηρετούν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Με δυο λόγια λοιπόν όλες οι πολιτικές που εφαρμόζονται έχουν ταξικό πρόσημο.
Πίσω από τρεις λέξεις γραμμένες σε μια μάντρα κρύβεται η ουσία του κοινωνικού μας συστήματος: Η ακρίβεια είναι Βία Ταξική.