Τί ζητάει πάλι η αστική αντιπολίτευση; Μια από τα ίδια: Να την εμπιστευθούμε. Και μια και έπαθε μεγάλη καθίζηση στην πρώτη αναμέτρηση να της δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Για ποιο λόγο όμως; Τί έχουμε εμείς να κερδίσουμε; Μπορούμε έστω να ελπίζουμε σε κάτι;
Μάλλον χρειάζεται μεγάλο θράσος για να ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία ο ΣΥΡΙΖΑ στις επαναληπτικές εκλογές. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που σαν κόμμα είναι κι αυτό κομμάτι από τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ του περασμένου αιώνα.
Να ξεχάσουμε ότι και ως αντιπολίτευση και τα δύο αυτά κόμματα ψήφισαν μαζί με τη ΝΔ και μνημόνια αλλά και τα πιο αντιλαϊκά νομοσχέδια; Να ξεχάσουμε τα δεινά που υποστήκαμε όταν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν στα χέρια τους την κυβερνητική εξουσία;
Να ξεχάσουμε ότι τα δύο αυτά κόμματα λειτουργώντας σαν συγκοινωνούντα δοχεία οδήγησαν τη χώρα στην υπερχρέωση και στα μνημόνια που λειτουργούν με διάφορες μορφές μέχρι σήμερα;
Να ξεχάσουμε πως τόσο ως κυβερνήσεις όσο και ως αντιπολίτευση έβαλαν πλάτη για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου μέσα από την καταβαράθρωση μισθών και συντάξεων, την αύξηση του εξωτερικού χρέους, την υποβάθμιση της υγείας-πρόνοιας, την μετατροπή της παιδείας σε προαύλιο των επιχειρήσεων;
Να ξεχάσουμε ότι υπερψήφισαν τις Νατοϊκές δαπάνες και έβαλαν πλάτη στην εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία; Πως αυτή η εμπλοκή έβαλε την Ελλάδα στο ρωσικό στόχαστρο; Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν όλο και πιο δυνατά και η Ελλάδα θα πληρώσει τις επιλογές της.
Όλοι βλέπουμε τη νέα αντιλαϊκή λαίλαπα που ξεκινάει την επομένη των εκλογών. Όλοι καταλαβαίνουν πως η ΝΔ ζητάει κυβερνητική αυτοδυναμία για να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω απ ό,τι έχει μείνει όρθιο όσον αφορά δικαιώματα και κατακτήσεις από τους αγώνες γενεών και γενεών;
Ποιος θα υπερασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα; Να εμπιστευθούμε πάλι ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ και τους παρατρεχάμενούς τους;
Ε, όχι δα. Πάει πολύ. Τους δώσαμε πλείστες όσες ευκαιρίες. Το να ζητούν μια νέα ευκαιρία αναμασώντας πάλι τις παλιές κάλπικες ατάκες φανερώνει τουλάχιστον θράσος και αναίδεια. Πόσο η μνήμη μας έχει πια κοντύνει; Πόσο η κρίση μας έχει αμβλυνθεί από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που χωρίς αιδώ μας ταΐζουν μέρα-νύχτα; Πόσο η χειραγώγησή τους έχει σκοτεινιάσει τη σκέψη και τη συνείδησή μας;
Κλείνοντας τα αυτιά μας σε όλες τις κάλπικες προεκλογικές υποσχέσεις τους χρέος μας είναι να απεγκλωβιστούμε από τα δεσμά τους και να προασπίσουμε το συμφέρον το δικό μας και των παιδιών μας. Μοναδική επιλογή μας είναι να δημιουργήσουμε μια ουσιαστική, πανίσχυρη λαϊκή αντίσταση που θα σταθεί αταλάντευτα απέναντί τους και θα παλέψει με μας για μας λαμβάνοντας υπόψη μας, πως ό,τι κερδήθηκε και ό,τι δε χάθηκε, έγινε μέσα από τις μάχες που έδωσε μέσα και έξω από τη Βουλή το ΚΚΕ.